:: keipdúnkur atla bollasonar ::

:: sunnudagur, ágúst 24, 2003 ::

Ég veit ég hef verið slappur, en aðrir hlutir hafa átt hug minn allan síðan ég snéri heim til Íslands. Svala er þar númer eitt tvö og þrjú. Einnig verða tveir Nortón tónleikar næsta föstudag (í Norðurkjallara og á Vídalín) þar sem verða allavega frumflutt tvö ný lög (annað þeirra heitir meiraðsegja Micheal Jordan). Endilega mætið. Skólinn hófst á föstudag, bókakaup osfrv. Svo er ýmislegt annað á dagskrá, svosem annar fundur Sona Skallagríms (dagsetningu vantar) ofl. ofl. ofl.
Alminlegt blogg í þessari viku - vonandi.
Takið eftir.

:: Atli 14:44 [+] :: ::
...

Þá er seinasta helgi mín og okkar afstaðin hér í Kaupmannahöfn. Við fljúgum heim á þriðjudaginn. Einsog við ræddum í gær, þá hlökkum við ekki til að fara, þó svo að við hlökkum til að koma heim. Ég hlakka líka til að byrja í skólanum, stemmningin í MH er bara of góð. Þetta sumar er líka búið að vera alveg fáránlega gott, þó maður hefði alveg viljað hafa einsog eina Svölu hjá sér. Nú tekur við tiltekt og pökkun - ætlum samt í Dyrehavesbakken í kvöld.
Dvölin fær 9/10.
•••
Kári benti á hversu sláandi líkar raddir illmennisins Montgomery Burns og bóhemistans Bob Dylan eru. Á köflum mætti halda að sami maður væri að verki.

:: Atli 12:11 [+] :: ::
...

Í dag fórum við Leó á nýlistasafnið Loisiana, en það er 40 mín frá Køben með lest. Við tókum okkur þrjá og hálfan tíma í safnið, en það var eiginlega alltof lítið, og við þurftum svona nett að skokka í gegnum síðustu salina. Þetta safn er alveg ótrúlega skemmtilegt, langlanglangskemmtilegasta safn sem ég hef komið á. Í rauninni tel ég það glæp að koma til Kaupmannahafnar án þess að fara þarna upp eftir.
Nú verður stiklað á stóru: Fyrst vorum við leiddir í gegnum sali sem innihéldu ýmis eldri abstrakt verk, form og liti. Síðan fór að bera á hefðbundnari verkum, í bland við steiktar höggmyndir sem mátti sjá bæði útum glugga og í hornum. Ég er reyndar frekar lítið fyrir höggmyndir, en margt var áhugavert. Síðan komu geðveikislega flottar collage myndir, samsettar úr málningu og ljósmyndum og orðum. Sérstaklega áhugaverð voru verk þýsk/dansks listamanns sem hét Aron eitthvað, Aron Köepfke eða eitthvað svoleiðis. M.a. voru svona myndagátur einsog voru stundum í Mogganum, þið vitið, þar sem myndir og stafir mynda orð og setningu, maður þarf að finna útúr því. Ein myndin var alveg einsog kóver af einhverri Radiohead plötu, fullt af óskiljanlegum texta og geðveikt súrar myndir. Þar næst tóku við skemmtilegar rissur, litu út fyrir að vera krass í upphafi en voru í raun virkilega vandaðar og nákvæmar myndir af hinu og þessu, sérstaklega móður listamannsins við lestur. Skemmtilegur var svo salur með popplist Andy Warhols (og annarra) sem fylgdi í kjölfarið.
Þá fengum við okkur kaffi og kökur.
Héldum svo inná sýningu arkitektsins Renzo Pianos, en hún var stórkemerkileg, og ekkert lítið svalar byggingar sem maðurinn hefur hannað. Og vinnan í öllum módelunum...úff. Þarna eyddum við langmestum tíma, enda rosalega mikið að skoða og lesa.
Hin sýningin var svo ljósmyndasýning Arnold Newmans, en langstærstur hluti myndanna voru portrett af listamönnum. Ótrúlega flott öll, og gaman að sjá hvernig hann velur alltaf umhverfi sem hæfir list listamannsins (eða annarri atvinnu). Maður sá líka augljósa þróun í verkum hans, tilraunir voru miklu meira áberandi í seinni tíð. Myndin sem ég þekkti hvað best var mynd af Pablo Picasso, þar sem hann styður hönd sinni á höfuð sér og virkar rosalega hugsi.
Þá héldum við að safninu væri lokið, en þá tóku við endalausir salir af nýrri abstrakt verkum og vídeólist. Sérstaklega voru verk Paul McCarthy skrítin, næstum óhugnanleg. Þarna var klukkan orðin tuttugu mín í lokun, svo okkur gafst ekki tími til að grannskoða seinustu verkin. Í lok safnsins var svo búð sem seldi ógeðslega töff bækur og áhöld, svona praktíska list.
Okkur gafst ekki tími til að skoða skúlptúragarðinn, en hann er risastór.
Ég er að hugsa um að gerast einhverskonar listfræðingur.

:: Atli 21:11 [+] :: ::
...

16.96252% - Geek
...er mitt skor á þessari hérna síðu. Athugið! Prófið er í lengri kantinum.

:: Atli 18:49 [+] :: ::
...

Í gærkvöldi lenti ég í rifrildi við tvö ónefnd fífl um skipulagsmál. Einsog þið vitið eflaust er erfitt að eiga samtöl við fávita, og þessvegna skrifaði ég öðrum þeirra bréf. Nú mun ég birta hluta úr því:

• Ef að maður gæti nálgast allar helstu nauðsynjar án þess að labba í meira en 7-8 mínútur, myndi bílanotkun (og þar með bílaeign) dragast stórlega saman.
• Ef að bílanotkun dregst saman og fólk fer að nota fæturnar aftur, fer að sjást fólk á götunum. Þá verður til mannlíf og það hlýtur að vera eftirsóknarvert. Það er einmitt skortur á mannlífi sem gerir borgir og bæji óspennandi. Borgir snúast fyrst og fremst um mannlíf.
• Ef að fólk fer að nota fæturnar myndi heilsu- og holdafar landans batna til muna. Í Bandaríkjunum, þar sem úthverfaskipulag og verslunarmiðstöðvar eru hvað vinsælastar, er offita eitt stærsta heilsufarslega vandamálið. Þetta er jú vegna þess að borgir þar eru löngu hættar að snúast um fólkið sem þar býr, og snúast um hvernig bílarnir geta haft það bezt. Ísland stefnir hraðbyri upp að hlið Bandaríkjamanna í heilsufari og bílaeign – en því ætti að vera hægt að afstýra.
• Ég geri mér grein fyrir því að ljóshærðar úthverfamellur munu alltaf vera til. Fólk sem óttast náungann og heldur að með því að flýja mesta fólksfjöldann og koma sér fyrir á 400 fermetra lóð með tveggja metri háu grindverki allan hringinn, verði það á einhvern hátt öruggara. Það er tölfræðileg staðreynd að þeir sem búa í úthverfum eru hræddari um að verða fyrir ofbeldi eða glæpum heldur en þeir sem búa innan um fólk í miðborgum. Hér í Danmörku hafa síðustu vikur átt sér stað tveir alvarlegir glæpir gagnvart börnum - morð og kynferðisleg misnotkun – einmitt í úthverfum Kaupmannahafnar. Úthverfamellurnar hafa þannig rangt fyrir sér, þetta svokallaða öryggi barna er alls ekki til staðar í úthverfunum, nema síður sé.
Ég mæli með því að þú sjáir kvikmyndina Bowling for Columbine, en þar er tæpt á úthverfamenningu, þó í sambandi við byssueign.
• Sérlega skrítið fannst mér þegar þú tókst upp hanskann fyrir Smáralind sérstaklega. Smáralind er án efa stærsta og mesta tákn Íslendinga fyrir neyzlu- og tómhyggju. Áður fyrr varstu nokkuð gagnrýninn á slíka lifnaðarhætti, en virðist núna geta borist áhyggjulaus með hinum bláa straumi meðan þú sýpur á margarítu.

Samtal okkar var vissulega dálítið sérkennilegt, þar sem þú ræddir um núverandi ástand; en ég hugsaði uþb. 100 ár fram í tímann. Þú virtist raunar telja að hlutir sem ættu sér stað eftir manns eigin dauða væru ekki þess virði að berjast fyrir. Hugtakið hugsjón virðist greinilega ekki eiga lengur uppá pallborðið hjá þér. En breytingar taka tíma.
Reykjavíkursvæðið er nú þegar orðið að nokkurskonar risa-úthvefi. Við því er ekkert að gera. En það þýðir ekkert að við þurfum að vera ánægð með núverandi skipulag. Við þurfum ekkert að vera ánægð með seinni heimsstyrjöldina, einfaldlega því að hún átti sér stað. Ég geri mér grein fyrir því að ekki er hægt að rífa niður 70.000 manna hverfi og planta þar blokkaröðum með verzlunarhúsnæði á jarðhæð (þó það væri óskandi) en ýmislegt annað er hægt að gera:

• Í Vatnsmýri mun t.d. eftir 21 ár losna svæði þar sem væri auðveldlega hægt að koma fyrir 50.000 manneskjum. Þetta hverfi gæti verið tilbúið eftir 60 ár. Byggðin yrði þétt, hús uppá ca. 5 hæðir, og stutt að sækja helstu menningu og nauðsynjar. Öllum sem búa í Grafarvogi núna væri hægt að koma fyrir á þessu svæði. Hvort heldur þú að sé skemmtilegra að búa í:

a) Vatnsmýri, þar sem fólk hittist á götum úti, fær sér bjór eftir vinnu á hverfispöbbum og á ekki bíl; eða í
b) Grafarvogi, þar sem allir eru hræddir við alla, fólk er sjaldséð og það má heyra saumnál detta allan sólarhringinn?

Hvort umhverfið myndir þú velja?

:: Atli 18:20 [+] :: ::
...

Nokkrir minnispunktar:
•Danskar stelpur eru ógeðslega sætar. Í fyrsta lagi eru þær svo sætar þegar þær hjóla um strætin og í öðru lagi eru þær svo sætar og grannar af því að þær hjóla svo mikið. 1-2% danskra stelpna eru ófríðar, meðan 10-20% íslenskra kvenna eru ófríðar. Þetta eru vissulega sláandi tölur, en sannleikur engu að síður.
•Ég á eftir að fara á Louisiana, í Carlsberg verksmiðjuna, fara í mat til frænku minnar, fara á strippklúbb.
•Í dag fór ég að skoða litlu hafmeyjuna. Ég veit að flestum jafnöldrum mínum þykir hún ómerkileg og óspennandi, en mér fannst hún barasta frekar heillandi. Staðsetningin á styttunni er náttla príma og allt umhverfi í kringum hana, þessi höfn og svona, er rosalega fallegt.
•Lenti í dálitlu fyndnu eftir að ég hafði kíkt á hafmeyjuna og rölt um höfnina. Ég var kominn á eitthvað tún þar sem ég lagðist niður í sólbað og setti Pet Sounds með Beach Boys í eyrun. Í laginu Here Today, þar sem viðlagið er ca. svona: „Love is here...“, þá opnaði ég augun. Sá þá brúðhjón á leið í átt að mér. „Love is here“, hugsaði ég. Svo sá ég mann með myndavél og þá rann upp fyrir mér að þau voru að fara að láta taka af sér mynd. Ég reif mig á lappir og drattaðist í burtu, áleit að þeim þætti betra ef ég væri ekki á myndinni. Fylgdist svo með þeim úr fjarska.
(Andri Egilsson, ef þú lest þessa færslu, ertu þá til í að skila því til bróður þíns að ég sé farinn að skilja hversvegna margir telja umrædda Pet Sounds bestu poppplötu allra tíma.)

:: Atli 17:04 [+] :: ::
...

Ég bið kvenkyns lesendur keipdúnksins að hafa það hugfast ef þeir munu nokkurntímann þurfa á lyfinu vagifem að halda; að það var m.a. útbúið af manni sem hlustaði á Limp Bizkit á meðan á framleiðslu stóð. Og ég er ekki að tala um í útvarpinu, hann var með Limp Bizkit geisladisk í tækinu.

:: Atli 10:33 [+] :: ::
...

Eftirfarandi er frásögn af síðastliðnu föstudagskvöldi:
Um tólfleytið héldum við í bæinn ásamt Oddi og Rósu, en við höfðum verið heillengi heima að drekka bjór og hafa það hyggeligt.  Ætluðum að hitta stelpurnar á Vertigo (double up på spiritus), en þær voru ekki þar, svo við löbbuðum upp að stað sem heitir Lauras Betjent (held ég).  Þar var massív röð svo við fórum aftur yfir á Vertigo og mættum þá stelpunum barasta.  Hersingin hélt svo yfir á Basement, en hann er helst heitur fyrir þær sakir að þar má fá 10 skot á 100,-.
Eða hvað?
Nei, á leiðinni á Basement gengum við framhjá einhverju trylltu partíi, ég held í götu sem heitir Pilestræde og liggur samhliða Købmagergade.  Ég varð þokkalega heitur, en krakkarnir héldu áfram að labba.  Ég sá að einhverjar grískar stelpur voru að halda hurðinni inn í portið svo ég fór inn.  Stuttu síðar komu Oddur og Orri til mín í portið og við gengum á eftir grísku stelpunum og einhverjum vinum þeirra inn í stigaganginn sem lá að partíinu.  Þegar upp var komið, var einhver maður í fótboltatreyju í dyrunum að spyrja stelpurnar 'what the fuck they were doing'.  „Do you think you can just fucking show up here with ten guys and come into my fucking party?  I don't even know you, man.  If you'd been clever you wouldn't have showed up here, get the fuck outta here!·, sagði hann svona sirkabát.  Stelpurnar fóru í burtu með félögum sínum.
Þá snéri hann sér að mér: „Who are you?“
„I'm Atli.“
„What?  Atli who?“
„Atli Bolla.“
„Wait a second“, sagði hann og fór inn í partíið.  Kom svo tilbaka og sagði: „I'm so fucking drunk right now.  You go in there and you find your friend, or else you're outta here in five minutes...“
Þetta fannst mér skemmtilegt, átti svo sem ekkert von á því að hann myndi fylgja þessu eftir.  Svo við fórum inn.  Þetta var risíbúð, með risastórum málverkjum á veggjunum, en án húsgagna.  Í horni stofunnar (sem var stærri en öll íbúðin okkar) var bar með gini og vodka og bjór - allt án endurgjalds að sjáfsögðu.  Við einn vegginn var plötusnúður með tvö plötuspilara og stóra JBL hátalara, sem voru mjög hátt stilltir.  Fólkið var svona að meðaltali frekar trendy.  Þarna fíla ég mig nokkuð vel bara.  Svo birtist gæjinn í fótboltatreyjunni og fer að spjalla við mig.  Orri og Oddur flýja.
„Alright, so who are you with?“
„That guy over there“, segi ég og banda hendinni eitthvað útí loftið.
„Who?“
„Over there.  That guy.“
„Take me to him“
Ég geng með honum að einhverjum hávöxnum, svartklæddum, huggulegum manni og tek í höndina á honum og segi blessaður.  Hann tekur í höndina á mér á móti.
„Okay, you're with Nicholas“, segir fótboltatreyjan þá; og mér léttir.  „Where are your friends?“
„I don't know, they've probably just gone home or something...“, svara ég.
„Show me them“
Þetta fannst mér skrítið, en geng með honum um íbúðina en finn hvorki tangur né tetur af þeim.  Spyr hann svo: „Is it alright if my friends come back and party?“
„Of course, your friends are my friends.“
Þetta fannst mér frábært, svo ég og einhver gella tókum eitt fótboltaspil við einhverja tvo gaura.  Við unnum.  Síðan hringdi ég í Odd og sagði að þeim væri velkomið að koma aftur.  Þeir mættu, og við fórum að stunda barinn, dansa, tékka á liðinu, vera svona almennt í geðveikasta partíi sem ég hef nokkurntímann séð.  Ég spurði nokkra af hvaða tilefni þetta partí væri, en enginn virtist vita það.  Seinna erum við komnir inní eldhús, að spjalla okkar á milli, þegar stelpa vindur sér að okkur og spyr hvort við séum Íslendingar.  Við játum því.  Hún segist heita Kolbrún og hafi búið í Köben sl. 12 ár, vinni hjá Max Mara.  Síðan spyr hún hvað við séum að gera í partíi sem Max Mara heldur víst tvisvar á ári fyrir starfsmenn sína og módel og fleira trendy lið, með 100 manna gestalista - það sé mjög erfitt að komast í svona partí.  Okkur tekst einhvernveginn að svara ekki, beinum samtalinu annað.
Og svo er bara djammað. Barinn er farinn að segja til sín um kl. 2. Geðveik stemmning.  Ég var bara dansandi við einhverjar gellur og undir lokin var meiraðsegja fótboltatreyjan farin að dansa með mér.  Síðan tók partíið að þynnast, og enginn eftir nema við, gaur sem heitir Oliver og var búinn að gefast upp á hassi og bjór og var „focusing mainly on hard drugs“, stelpa sem heitir Mea sem við tókum niður númerið hjá, og svona þrír aðrir gaurar að henda fólki út.  Við tökum því, stoppum reyndar á barnum fyrst og stingum niður tveimur ginflöskum og tveimur bjórum.  Göngum svo niður á götu með krökkunum (sem töldu að við værum ca. 23 ára starfsmenn Max Mara á Íslandi) og erum þar í spjalli.
Það næsta sem ég man er að ég vakna aleinn í þessari sömu götu með einhvern lögregluþjón að vesenast í kringum mig.  Ég drösla mér uppá Nørreport og sofna í strætó á leiðinni heim, sofna, vakna akkúrat á stöðinni minni, sem betur fer.  Þar lek ég út kl. tæplega sjö, mæti Leó á leið í vinnunna, kem heim, heilsa Hildi sem finnst ég dáldið hlægilegur, spjalla við Orra um hvað þetta hafi verið ruglað partí, og sofna.
Ég vaknaði við vekjarann minn kl. 12, ætlaði að hitta bróður minn á Hovedbåne kl. 13.  Ég sofnaði reyndar aftur og vaknaði kl. 12:55.  Þá stökk ég upp með orðunum „fokk“ og rauk á dyr.  Hann var náttla 40 mínútum of seinn, svo ég hékk fyrir utan McDonalds á Hovedbåne í hálftíma, frekar þyrstur.  Sá Elínu Ósk ganga hjá í fjarska, meikaði ekki að heilsa.  Átti síðan ágætan dag með Sverri í bænum, bara labb og nett spjall og smørrebrød.  Að því loknu þurftum við Orri að funda: hversvegna hafði ég vaknað aleinn og yfirgefinn fyrir utan partíið?  Það vissi Orri ekki, reyndar mundi Orri ekki neitt hvernig hann komst heim né hvað gerðist eftir að partíinu lauk.  Svo hittum við Odd, en hann sagðist hafa vaknað kl. 9 í Metroinu.  Hann mundi ekki hvernig hann hafði komist þangað, en hann var síma- og veskislaus.  Svo hringdum við í Kristínu, hún sagðist hafa hitt Orra á Strikinu kl. 6 og þau höfðu fengið sér pizzu.  Sem betur fer rifjaðist það um leið upp fyrir Orra.  Lengra erum við ekki komnir, enn þann dag í dag vitum við ekki hvernig og hversvegna í andskotanum leiðir okkar skildu fyrir framan partíið.
Djöfull var þetta súrt - en ógeðslega skemmtilegt.

:: Atli 22:28 [+] :: ::
...

Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band


Which Beatles Album Are You?
brought to you by Quizilla

Þetta próf fann ég á hinu ágæta (en að því er virðist nokkuð lokaða) bloggi Andra Ólafssonar. Ég og Sgt. Peppers þekkjumst ágætlega, en ég myndi segjast vera næstkunnugastur þeirri plötu Bítlanna á eftir Abbey Road. Annars er ég ekkert kunnur Bítlunum, ég hef alltaf sett þá aftast í forgangsröðina; svona eitthvað sem ég kynni mér seinna. Stórskemmtileg hljómsveit þó, mistæk nokkuð, en á heildina litið góð. Og viðundarleg náttúrulega sögulega séð. Ég tel að ég hafi næstum því meiri áhuga á sögunni og ævintýrunum í kringum Bítlana, frekar en tónlistinni sjálfri.
•••
Á sama bloggi er einnig mikið rætt um kvikmyndum Alkemistans eftir Paulo Coelho, en það er stórskemmtilegt skáldverk og áhugavert. Ég hef boðið fram þjónustu mína til að leika aðalrulluna, fjárhirðinn Santiago. Mér skilst þó að þeir félagar í FUKAEPC (félag um kvikmyndun Alkemistans eftir Paulo Coelho) ætli að staðfæra myndina nokkuð og jafnvel gera Santiago að bréfbera í Reykjavík. Þó munu þeir halda upprunalegu nafni hans, sem mér þykir einkennilegt. Það hefur ekki verið haft samband við mig enn, en það þykir mér leiðinlegt.
•••
Og meira af bloggum (gúrkutíð), ég las Önnu Tryggva í morgun, en það geri ég greinilega alltof sjaldan, því bloggið fannst mér frábært. Reyndar er þetta besta blogg sem ég hef lesið í langan langan tíma. Hún tíundar m.a. mjög sniðugan leik sem hún hefur fundið upp og nefnir Tour de Blog. Kíkið á það. Þó gerir hún eitt skrítið. Í tengalistum sínum flokkar hún blogg annarsvegar í pólitísk og léttmeti. Þessi flokkun er mjög vafasöm, sérstaklega þar sem flest bloggin ganga engan veginn upp í ætluðum hlutverkum sínum. Í raun er hún að flokka fólkið sjáft - þ.e. hvort þeir sem haldi blogginu úti séu opinberlega mjög pólitískir, jafnvel flokksbundnir. Og flokkun á fólki er nú aldrei til góða, eða hvað?
•••
Ég fór á nokkuð svakalegt djamm í gærkvöldi, enda tilboð á bjór fyrir Nordjobbara á Klaptræet. Áður en við fórum út, fengum við okkur þó nokkra bjóra hérna heima og prófuðum afar áhugavert staup. Þannig var mál með vexti að við höfðum gleymt fjórum bjórflöskum í frysti kvöldið áður, en tvær þeirra voru sprungnar. Hinar tvær voru einungis farnar að leka að ofan. Einsog fróðir vita þá frýs alkahól ekki nema við mjög mikinn kulda, og þessvegna hafði það safnast saman efst í flöskunum. Það draup semsagt alkahól útum tappann á flöskunum. Við brugðum á það ráð að safna því í glas, sem við helltum svo í staupglös. Ég lagði ekki í þetta, en Kári og Orri brögðuðu helvítið. Sagan segir að þetta sé eitthvað versta bragð heimsins, en hey, einn bjór á einni sekúndu!
Á Klapptrénu hélt ég mig nokkuð lengi í góðra vina hópi - enda fátt betra. Hélt síðan yfir á Stereo Bar, en þangað hefur mig lengi langað til að koma. Hann var nokkuð svalur, sérstaklega var tónlistarvalið áhugavert, en þeim tókst að spila þá tónlist sem ég er hvað heitastur fyrir þessa dagana: dansrokk. Rokktónlist með áberandi elementum úr 4/4 danstónlist svosem hási og diskói. Allt saman mjög hrátt einsog tíðkast núna. Bylgjan er afsprengi NY-bylgju síðustu ára, þar sem The Strokes eru væntanlega þekktastir (og gmg hvað ég hlakka til að heyra aðra plötu þeirra þegar hún kemur út í haust). Dæmi um hljómsveitir eru Radio 4, The Rapture og Yeah Yeah Yeahs þegar hún flytur t.d. Date With the Night.

:: Atli 10:25 [+] :: ::
...