:: keipdúnkur atla bollasonar ::

:: þriðjudagur, janúar 31, 2006 ::

Smelltu hér til að lesa grein eftir mig á roskva.hi.is. Smelltu síðan hér til þess að lesa málefnaskrá Röskvu einsog hún leggur sig. Þetta er stórgott dæmi um skýra framtíðarsýn okkar og óbilandi metnað.

:: Atli 12:31 [+] :: ::
...

Mikið var!

Doddi er búinn að svara síðustu færslu (sjá einnig færslur hjá Stíg og Steindóri). Færslan mín hefur augljóslega fengið á kappann – hann kallar hana „útúrsnúning og persónulegar aðfarir“. Hins vegar eru hvorki útúrsnúningar né persónulegar aðfarir í síðustu færslu, sem sjá má.

Til að þessi svar-færsla verði sem skýrust og skemmtilegust aflestrar ætla ég að halda mig við aðalatriðin.

Doddi dregur nokkuð í land í svari sínu (eflaust eftir samtal við Árna Helgason) og gerir tilraun til að skýra betur hvað hann á við með orðunum „pólitískur þrýstihópur“:

„Með því að segja að SHÍ ætti ekki að vera pólitískur þrýstihópur á ég við að það á að einbeita sér að málum nemenda við HÍ.“

Hér skal þess getið að Vaka notar orðalagið „ekki pólitískur þrýstihópur“ á kynningarefni sínu.
Þessi deila snýst um það hver „mál nemenda við HÍ“ eru. Eru hommar og lesbíur ekki nemendur við HÍ, svo dæmi sé tekið? Eru barnshafandi nemar ekki verðugir titilsins? Eru skipulagsmál ekki mál nemenda við HÍ? Skiptir það nemendur ekki máli í hvaða átt Háskólasvæðið kemur til með að stækka?

Doddi er nefnilega í hálfgerðri mótsögn við sjálfan sig, því fáum línum seinna skrifar hann:

„Rödd stúdenta á að heyrast hátt og reglulega í þjóðfélaginu, enda hefur SHÍ töluvert kredit í umræðunni.“

Undir stjórn Vöku drappaðist Stúdentaráð svo hressilega niður að SHÍ varð ósýnilegt afl í allri þjóðmálaumræðu – áherslan hætti að vera út á við og varð inn á við. Lykilforsenda þess að SHÍ geti átt eitthvað inni í umræðunni er sú að ráðið hafi eitthvað að segja um málefni þjóðfélagsins í heild. Þjóðfélaginu er augljóslega alveg skítsama um ljósritunarkort, svo eina leiðin til þess að öðlast trúverðugleika er að hafa eitthvað aðeins meira að segja. Háskólinn hefur ekki bara einangrast vegna þess að fræðin skila sér ekki nægilega út í samfélagið, heldur einnig vegna þess að stúdentar hafa ekki komið nægilega sterkir fram.

Doddi segist vera með lausn fyrir mig:

„Ef fólk vill standa í því að álykta um hin og þessi mál sem eru að eiga sér stað í þjóðfélaginu er um að gera að ganga í ungliðahreyfingu e-s stjórnmálaflokksins, því að það er rétti vettvangurinn til slíks.“

Algjörlega ósammála. Málefnin sem SHÍ hefur til umfjöllunar snerta stúdenta sem hagsmunahóp. Ráðið ber hagsmuni stúdenta fyrir brjósti, ekki einkahagsmuni hinna og þessara stjórnmálaflokka eða einhverra annarra hópa. Kostur ráðsins sem þrýstiafls er einmitt sú fjarlægð sem það á að hafa við stjórnmálaflokka. Þannig skiptir ekki máli hverjir sitja í ríkisstjórn – hagsmunir stúdenta verða alltaf ofan á.

Doddi heldur að hann hafi sigrað okkur Röskvuliðana þegar hann bendir á að ég skrifi „Hvernig í ósköpunum á nokkur að geta tekið rödd stúdenta alvarlega ef hún treystir sér ekki til að hafa skoðun á málum sem snerta stúdenta með óbeinum hætti?“ en Stígur skrifi „... tilbúið að álykta um eldfim pólitísk mál sem snerta hagsmuni stúdenta við Háskóla Íslands með beinum hætti.“

Þetta er nú bara orðhengilsháttur. Það sem við Stígur eigum báðir við er að mörg mál sem virðast kannski ekki snerta stúdenta í fyrstu gera það við nánari skoðun. Dæmi: Frumvarp um hjónabönd/ættleiðingar samkynhneigðra. Orðið „háskóli“ eða „stúdentar“ kemur hvergi fyrir í þessu frumvarpi, en það er augljóst að frumvarpið getur haft í för með sér breytingar á úthlutunarreglum Lánasjóðsins, breytingar á því hvernig úthlutun íbúða á Stúdentagörðunum fer fram, aukna/minni fordóma í samfélaginu/háskólasamfélaginu og stórkostlegar breytingar á réttindum og lífsháttum tíu prósent stúdenta. Eigum við ekki að tala máli þessara tíu prósenta?

Málið er að þó þjóðfélagsumræðan snúist ekki um málefni háskólans þá getur hún engu að síður snert stúdenta (með beinum hætti). Gleymum því ekki að stúdentar hætta ekki að vera stúdentar þegar þeir koma heim af Þjóðarbókhlöðunni.

Vaka er alræmd fyrir að halda hlutunum fyrir sjálfa sig í stað þess að nota þetta öfluga tæki sem okkur var gefið og heitir SHÍ. Doddi kýs að svara þessu ekki. Dæmið sem ég tók var skýrslan Frumkvæði til framfara og málefni lánasjóðsins.

Um breytingarnar á reglum lánasjóðsins sl. vor segir hann: „[É]g ítreka þó að breytingarnar eru í það heila jákvætt skref...“ Hvers vegna voru fulltrúar Vöku þá á móti? Ég hélt það væri sama hvaðan gott kæmi, Doddi... Hér má einnig benda á að fulltrúar Vöku fara með rangar tölfræðilegar staðreyndir á stofugangi, halda því fram að breytingar á úthlutunarreglum hafi komið 15-20 prósentum illa. Hið rétta er að tæp níu prósent stóðu ýmist í stað eða urðu fyrir því að námslánin lækkuðu, þeir sem lækkuðu mest um 1600 krónur. Meðalnámsmaðurinn hækkaði hins vegar um 10.000 krónur á mánuði.

Í lokin hnippir Doddi (og fleiri) í orð mín um Vöku, SUS og frían bjór. En, Doddi, hvers vegna? Ég er bara að segja það sem allir vita. Hvers vegna kemur Vaka bara ekki til dyranna einsog hún er klædd? Kíkjum aðeins á SUS og Heimdall einsog staðan er þar í dag:

• Jarþrúður Ásmundsdóttir, formaður SHÍ 2004-2005 f.h. Vöku, framkvæmdastjóri SUS
• Teitur Björn Einarsson, formaður kjörstjórnar f.h. Vöku 2006, ritari SUS
• Erla Ósk Ásgeirsdóttir, framkvæmdastjóri SHÍ 2004-2005 (ekki faglega ráðin), umsjónarmaður innra starfs hjá SUS
• Bolli Thoroddsen, fyrrum gjaldkeri Vöku, formaður Heimdalls, 2. varaformaður SUS
• Ari Tómasson, fyrrum stúdentaráðsliði Vöku, stjórn Heimdalls, stjórn SUS
• Borgar Þór Einarsson, fyrrum stúdentaráðsliði Vöku, formaður SUS
• Drífa Kristín Sigurðardóttir, fyrrum formaður Vöku, stjórn Heimdalls
• Arnar Þór Stefánsson, formaður kjörstjórnar f.h. Vöku 2004, stjórn SUS
• Jóhannes Runólfsson, fyrrum stjórnarliði Vöku, stjórn SUS
• Þórlindur Kjartansson, fyrrum stúdentaráðsliði Vöku, umsjón málefnastarfs SUS
• Andri Óttarsson, fyrrum stúdentaráðsliði Vöku, stjórn SUS
• Óskar Hafnfjörð Auðunsson, fyrrum stúdentaráðsliði Vöku, stjórn SUS

Þetta eru fjórir af sex í framkvæmdastjórn SUS! Ákveðnir einstaklingar á þessum lista voru opinberlega í starfinu fyrir nokkru síðan en hafa síðan komið að því með óbeinum hætti.

Hvaða máli skiptir þetta, kunna einhverjir að spyrja. Þetta skiptir fyrst og síðast máli vegna þess að af þessu má auðveldlega draga þá ályktun að Vaka sé einungis á móti skólagjöldum í orði en ekki á borði. Hvar voru Vökuliðarnir á landsþingi Sjálfstæðisflokksins, þegar flokkurinn samþykkti að skoða upptöku skólagjalda við HÍ? Hvers vegna stóð Jarþrúður Ásmundsdóttir, framkvæmdastjóri SUS, ekki upp og hrópaði að þetta væri með öllu ólíðandi, því að skólagjöld skertu jafnrétti til náms? Er ekki dálítið sérkennilegt að vera á móti skólagjöldum í febrúar, en með þeim í október?

Ekki getur það hugsast að eitthvað annað en hagsmunir stúdenta séu efst á listanum hjá Vökuliðum? Ekki getur það verið að þetta sé í þeirra augum fyrst og fremst stökkpallur inn í klíku Sjálfstæðisflokksins?

Að lokum: Hvar voru eftirtaldir Vökuliðar/stuðningsmenn Sjálfstæðisflokksins þegar umrædd ályktun var borin upp á ofangreindu landsþingi?

• Sigurður Örn Hilmarsson, núverandi stúdentaráðsliði Vöku
• Hrefna Lind Ásgeirsdóttir, núverandi stúdentaráðsliði Vöku
• Árni Helgason, núverandi stúdentaráðsliði Vöku
• Andri Heiðar Kristinsson, núverandi stúdentaráðsliði Vöku
• Inga Hrefna, formaður Vöku

Nú, bara úti í sal, að láta vel um sig fara meðan ein stærsta aðför að HÍ sem sögur fara af var gerð. Yfir þessa framkomu er bara til eitt orð: hræsni.

Ég skil Dodda vel, það er ekkert þægilegt að þurfa að verja glataðan málstað. Eflaust óskar hann þess að hann gæti spólað tilbaka og sagt nei. Það er hinsvegar ekki svo einfalt. Eina leiðin út er að kjósa Röskvu, afl sem þorir að skoða hlutina í samhengi og láta í sér heyra svo eftir verði tekið.

Plötur
Joanna Newsom: The Milk-Eyed Mender
Love Is All: 9 Times That Same Song

:: Atli 19:10 [+] :: ::
...

Af stúdentapólitík (ekki hætta að lesa, samt, þetta er spennandi!)

Það er mikill misskilningur að stúdentapólitík sé (i) óspennandi og (ii) tilgangslaus og (iii) gróðrarstía fyrir fyrirhyggjulausa framapotara. Eina ástæðan fyrir því að margir á mínum aldri halda að hún sé þannig - er sú að Vaka gerði hana þannig.

Notum blogg sjötta sætis á nýbirtum Vökulistanum, MRingsins og fyrrum vinstrimannsins Þórðar Gunnarssonar sem útgangspunkt í umræðu minni. 26. janúar síðastliðinn ritar hann hlægilega færslu um SHÍ og hugmyndir Vöku þar að lútandi.

„Stúdentaráð á [...] ekki að eyða tíma sínum í að álykta um hin ýmsu deiluefni sem kunna að vera til staðar í þjóðfélaginu. Þá verður ráðið einfaldlega að pólítískum þrýstihópi sem ekki [sic] það sem við viljum.”

Ha!!!!???? Á SHÍ ekki að vera pólitískt þrýstiafl? Hvað þá? Saumaklúbbur?

Hvernig í ósköpunum á nokkur að geta tekið rödd stúdenta alvarlega ef hún treystir sér ekki til að hafa skoðun á málum sem snerta stúdenta með óbeinum hætti? Dæmi um slík mál: Frumvarp um hjónabönd/ættleiðingar samkynhneigða. Frumvarp um bann við reykingum á veitingahúsum. Lög um fæðingarorlof. Skipulagsmál. Umræða um skólagjöld. Og svona mætti áfram telja. Eina leiðin til þess að SHÍ njóti virðingar og á ráðinu sé tekið mark er sú að ráðið sé óhrætt, beitt, róttækt, framfarasinnað. Hvernig hyggst Vaka t.d. beita sér fyrir auknu fjármagni til HÍ? Þetta er mál sem Alþingi Íslendinga tekur ákvörðun um (þ.e.a.s. hápólitískt mál) - og jafnframt stærsta vandamálið sem Háskólinn stendur frammi fyrir. Röskva vill að sjálfsögðu að SHÍ standi styrkum fótum við hlið Háskólans í þessu máli og krefjist aukins fjármagns.

SHÍ eru ein stærstu hagsmunasamtök landsins, telja um 9000 manns. Það er sorglegt að sýn Vöku á ráðið nái ekki lengra en fram að næstu próftöflu. Hér er öflugt tæki sem við getum notað í þágu stúdenta allra, óháð allri flokkapólitík og sérhagsmunum. Þess vegna er ég sammála Þórði þegar hann ritar:

„Fylkingarnar eiga að stefna að markmiðum sínum í sameiningu í þágu allra háskólanema. Góðar hugmyndir eru góðar hugmyndir, sama hvaðan þær koma.”

Einsog talað útúr mínum munni. En, Þórður, þú veist að Vöku datt ekki í hug að kynna þá ágætu skýrslu Frumkvæði til framfara í Stúdentaráði fyrr en fulltrúi Röskvu (ég) spurðist fyrir um skýrsluna og áform Vöku með hana. Þú veist að fulltrúar Vöku í lánasjóðsnefnd voru á móti breytingum sem Röskva keyrði í gegn sl. vor og komu 91,1% námsmanna vel (meðalframfærslulán hækkaði um 10.000 kr. á mánuði). Það er einsog trú Vökuliða á SHÍ sé engin - allt þarf að gera í krafti Vöku og Vöku einnar, jafnvel þó hún hafi sem slík ekkert umboð til að tala máli stúdenta.

Aumingja Doddi, hann hefur verið blekktur til fylgilags við SUS, nei ég meina Vöku, með loforðum um frían bjór og frama innan Sjálfstæðisflokksins. Verst að mannorð hans (og annarra góðra manna) mun aldrei bíða þess bætur.

Það verða sögulegar kosningar til Stúdentaráðs nú í byrjun febrúar. Vaka vill einbeita sér að kaffi og kanilsnúðum; Röskva hefur meiri áhuga á fjármagni, kennslu, réttindabaráttu og virðingu Háskóla Íslands í gjörbreyttu háskólaumhverfi. Hvort haldið þið að skipti meira máli?

Plötur
Arctic Monkeys: Whatever You Say I Am, That's What I'm Not (virkar ofmetin eftir fyrstu hlustun)
Arcade Fire: Funeral
Kira Kira: Skotta

:: Atli 19:50 [+] :: ::
...

Það er ofsalega mikið að gera, og svosem ekki hægt að kvarta undan því. Skólinn hefur rúllað af stað, einkunnirnar eru smám saman að detta í hús, Röskva er komin á fullt í undirbúningi undir kosningar til Stúdentaráðs 8. og 9. febrúar, og svo standa upptökur á Nortón plötunni vitaskuld yfir.

Mér líst mjög vel á kúrsana sem ég er skráður í. Breskar samtímabókmenntir er mjög áhugavert námskeið sem fjallar um breskar bókmenntir eftir 1974. Meðal höfunda sem eru lesnir eru Ian McEwan og Kazuo Ishiguro. Alls eru níu skáldsögur lesnar í námskeiðinu og ef tími gefst verður litið á ljóðlist sama tímabils. Kennarinn Fríða Björk Ingvarsdóttir er skelegg og flott og ég hlakka til að kafa ofan í þessi verk. Kvikmyndasaga er fremur beisikk, við förum í helstu hreyfingar og stefnur í kvikmyndum allt frá því hún varð til í lok 19. aldar til dagsins í dag. Nú þegar erum við búin að sjá mjög áhugaverð verk eftir frumkvöðla á borð við Edwin S. Porter og D. W. Griffith að ógleymdri stórkostlegri fantasíu Méliès A Trip to the Moon frá 1902 (!). Heimspekileg forspjallsvísindi þykja mörgum leiðinlegt skyldufag, en mér sýnist þetta verða enn eitt skemmtilegt skyldufagið. Ég er í ofurlitlum vandræðum með fjórða námskeið, er skráður í ensk-írskar bókmenntir, en þær rekast á aðra tíma, og önnur fög sem ég væri til í að taka, t.d. japanskar bókmenntir, rekast líka á. Ég veit ekki hvort ég meika þriðja fimm eininga námskeiðið, kannski er það ekkert mál, en mig langar til að geta sinnt Nortón af alúð o.fl.

Einkunnirnar hafa verið góðar, ég kvarta í það minnsta ekki, nema yfir þeirri staðreynd að Benedikt Hjartarson sé ekki enn búinn að skila einkunnum úr stefnum í bókmenntafræði.

Það eru ekki nema þrjár vikur til kosninga til SHÍ og nú þarf kappinn á stuðningi allra að halda svo Röskva geti loksins rifið stúdentaráð upp og gert það að kraftmikilli, áhrifaríkri og marktækri rödd sem er óhrædd við að tala máli stúdenta. Á slíku apparati er ekki vanþörf á og því um að gera að hafa samband við mig ef þið hafið einhverjar spurningar. Einhverjum þeirra ætti líka að vera svarað á roskva.hi.is.

Við tókum upp gítar á sunnudaginn og í gærkvöldi. Hann er yfirleitt að koma nokkuð vel út, sérstaklega var ég ánægður með sándið í „Það er búið að kveikja í mömmu“ og „Mask“, og eftir að við fokkum honum aðeins upp verður „Ergelsi“ líka mjög flott. Upptökurnar á „Funky Fever“ gengu fremur brösulega en við eigum eftir að detta niður á eitthvað flott, ég finn það á mér. Mestallt orgel er komið í höfn, það gæti þurft að snurfusa hér og þar og taka valda kafla upp aftur, en á heildina held ég að þetta sé komið. Flestir hljóðgervlar eru líka komnir á sinn stað, og í byrjun mánaðarins tókum við upp rosalega flott klavínett (ekki skylt klarínetti) sem naut góðs af hljómnum úr Orange-magnaranum hans Högna. Þegar gítarupptökum er lokið (í næstu viku?) hugsa ég að við snúum okkur að Rhodes-upptökum, en til þess þurfum við að fá afnot af Rhodesinum hans Gogga. Hann tekur eflaust vel í þá beiðni. Þá eru blásturshljóðfærin og slagverkið eftir sem og söngurinn. Þetta eru kannski erfiðustu upptökurnar hvað hljóm varðar, en Kári ætti að geta rúllað megninu af básúnunni upp á tveim þrem dögum (ekki satt Kári?). Með sönginn þurfum við að gera talsvert af tilraunum, og ég á von á því að við fáum inn einhverja gestasöngvara hér og þar. Verið því viðbúin símtali. Einnig þarf að endurskoða einhverja texta, og sums staðar þarf hreinlega að semja þá.
Þegar þessi hluti er tilbúinn förum við að fínpússa trommur og bassa og því næst restina af upptökunum. Ég vonast til þess að við verðum komnir með ómixaða plötu um miðjan febrúar. Þá bjöllum við í einhvern færan pródúsant og mixum með honum. Ég hef afskaplega litla tilfinningu fyrir því hvað svoleiðis tekur langan tíma, en ég vil að platan komi út með vorinu, helst ekki seinnan en í apríl eða maí. Hvernig hljómar þetta?

Ég hef ekki haft tíma til þess að setja bestu myndir síðasta árs á lista, né heldur hefur akademían boðað til fundar vegna keipdúnksku vefverðlaunanna. Dularfullt skeyti sem mér bast í svörtu umslagi ýjaði þó að því að verðlaunin yrðu veitt um eða eftir miðjan febrúar.

Ég óska ykkur velfarnaðar.

Plötur
Bright Eyes: I'm Wide Awake, It's Morning
Jason Forrest: Shamelessly Exciting
I Am Robot and Proud: Grace Days
Maxïmo Park: A Certain Trigger
Vashti Bunyan: Just Another Diamond Day
The New Pornographers: Twin Cinema

:: Atli 13:57 [+] :: ::
...

KLIKKUÐ ÁRSLISTAFÆRSLA!
VARÚÐ! 2900 VOLT! ORÐ!
EKKI BARA FYRIR TÓNLISTARNÖRDA OG ALLS EKKI LEIÐINLEG!

Erlendar plötur ársins 2005

17. Shite Wripes: Get Behind Me Satan
Ég hef ekki verið mikill Stripes-maður hingað til. Fannst tónleikarnir í Laugardalshöll ógeðslega flottir og fílaði lögin af þessari plötu eiginlega best. Hver átti von á því að Jack færi að spila fönk á píanóið og rappa um dyrabjöllur? Nei, svona í alvörunni, átti einhver von á því? Ha? Ekki ég, allavega.

16. Shining: In the Kingdom of Kitsch You Will Be a Monster
Hvað er þetta!? Af hverju er fyrsta lagið svona viðbjóðslega spikað!? Hvernig er hægt að fara á svona magnaðan hátt úr einhverju klarínettuvæli yfir í harðasta rokktrommubreik ársins? AF ÞVÍ ÞEIR ERU NORSKIR!!! Þrátt fyrir það er þetta rosalegt stöff, frjáls spuni í bland við villtan trommuleik og geggjaðan hávaða og sópransaxafón.

15. Clap Your Hands Say Yeah!: Clap Your Hands Say Yeah!
Ég veit það ekki alveg. Þessi plata er hérna af því hún er svo oft spiluð í iPoddinum mínum. Samt man ég varla hvernig hún var. En sumt af þessu stöffi er frekar flott, og plötu-intróið fór alls ekkert í taugarnar á mér, mér fannst það bara eitt besta lagið á plötunni. Tónleikarnir á Nasa voru svona tæplega þess virði að láta hálfdrepa sig og eyðileggja töskuna sína í röðinni.

14. Danger Doom: The Mouse and the Mask
Hipphopp er ekki alveg minn tebolli, einsog sjá má á þessum lista. En þegar ég heyrði Madvillainy þá fattaði ég eitthvað í sambandi við þessa músík. Ætli „MF Doom“ sé ekki ágæt leið til að orða það. Röddin hjá manninum og fullkomlega afslappað flæðið er einhvernveginn ómótstæðilegt. Þó að Gráa albúm Hættumúsarinnar hafi ekki verið að gera það fyrir mig þá fíla ég pródúksjónina hér, bítin eru skemmtilega hæf til hausdills.

13. Maxïmo Park: A Certain Trigger
Ég stóð með þessa plötu í hendinni í plötubúð í París og hugsaði með mér að ég væri skyldugur gagnvart kynslóð minni til þess að kaupa þessa plötu. Strokes og allur sá aragrúi sveita sem fylgdu í kjölfarið á henni er (og ekki reyna að mótmæla því) tónlist okkar kynslóðar (allavega þeirra sem eru aðeins yngri en ég) á svipaðan hátt og Bítlarnir og allar hinar æðislegu poppgrúppurnar sem spruttu upp í kjölfar þeirra á sjöunda áratugnum er tónlist foreldra minna. Sem tónlistaráhugamaður og velunnari tónlistarmanna um heim allan þá sagði ég við sjálfan mig að ég gæti ekki sagt börnunum mínum að ég kynni engin deili á Maxïmo Park þegar þau stæðu fyrir framan mig með Super Mega Hits of the 00’s og væru að tala um hvað „Graffiti“ er gott lag (það er geggjað, alveg einsog „Going Missing“ og „Apply Some Pressure“).

12. Super Furry Animals: Love Kraft
Einusinni voru Super Furry Animals klikkaðasta hljómsveit í heimi (einsog í „ekki heilbrigð“). Þeir sömdu lög um foreldra Einstein (mig minnir það allavega, „Hermann Loves Pauline“), óku um á skriðdrekum, sömdu lög þar sem var sagt „fuck“ hundrað sinnum og allskonar svona rugl. Svo gáfu þeir út plötu sem heitir Phantom Power og þá voru þeir allt í einu orðnir óxla fullorðnir og rólegir og þroskaðir eikkað. En þeir voru samt besta fullorðinspopphljómsveit í heimi og þeir halda því bara áfram á Love Kraft.

11. Franz Ferdinand: You Could Have it so Much Better
Minnugir muna í minninu sínu þá minningu að Franz Ferdinand áttu plötu ársins hjá mér í fyrra. Ég hafði að vísu hvorki heyrt í Animal Collective né Arcade Fire þegar það var ritað, en ég hugsa að Skotarnir hressu myndu alveg taka þær í hvaða boxhring sem er. Nýja platan er ekki jafngóð, en hún er samt drullufín. Ég skildi hvortsemer aldrei af hverju fólk var ósátt við „Do You Want To“, mér fannst það bara ógeðslega geggjað lag. Ballöðurnar eru svona upp og ofan en á heildina litið þá er Franzarinn bara ennþá helvíti flottur og ekkert á leiðinni að stofna til heimsstyrjaldar eða neitt svoleiðis. Eða hvað? Það var helvíti nasistalegur bragur yfir fánunum sem héngu yfir sviðinu í Kaplakrika í september. Að þeim undanskildum voru þeir tónleikar samt nokkuð feitir.

10. Animal Collective: Feels
Animal Collective steyptu saman poppuðu tónunum sem kváðu stundum við á Sung Tongs og tilraunamennskunni sem einkenndi Here Comes the Indian svo úr varð ein forvitnilegasta skífa ársins. Já, og „Grass“ er með öskur í staðinn fyrir viðlag. Og eitt lagið heitir „Daffy Duck“.

9. Keith Fullerton Whitman: Multiples
Herra Whitman varð sennilega vinsælasti naumhyggjutónlistarmaður samtímans með útkomu Playthroughs árið 2002. Með naumhyggjutónlistarmaður á ég við að á allri þeirri plötu (hún er tæpar 50 mínútur) eru slegnar svona tíu nótur. En allir sem hafa heyrt hana vita að hún er snilld. Á Multiples semur Keith „verk“ fyrir stök hljóðfæri sem hann hafði aðgang að meðan hann var stundakennari við tónlistardeild Harvard háskóla. Hann sleppir sér alveg á köflum, lætur skína í hljómaganga og jafnvel trommur (!) en aldrei lengi í einu, sem betur fer. Ég heyrði orðróm þess efnis að kappinn væri væntanlegur til landsins. Það yrði þá naumhyggjuveisla einsog þegar Fennesz skemmti fáum heppnum í Klink & Bank fyrr á árinu.

8. Field Music: Field Music
Field Music er hreinræktuð poppskífa úr smiðju einstaklinga sem skipa einnig rokksveitirnar Maxïmo Park (sjá 13. sætið hér að ofan) og Futureheads (sjá bestu tónleikar ársins hjá Tobba). Þeim hefur líkt við Super Furry Animals en þetta er minna rokk, smærri útsetningar og hærri rödd. Ég hef ekki séð þessa plötu hér á landi en ég óska hér með eftir innflutningsaðila.

7. The Boy Least Likely To: The Best Party Ever
Önnur hreinræktuð poppskífa frá Englandi. Drengurinn ólíklegi minnir stundum á múm vegna hljóðfæranotkunarinnar, en hér má heyra blásið í melódikku og leikið á klukkuspil í bland við hefðbundnari rafmagnsgítar og bassa. Eitt laganna minnir óþægilega á íslensku hljómsveitina Andhéra, en hún var einmitt skipuð meðlimum múm.

6. LCD Soundsystem: LCD Soundsystem
Það var kominn tími á plötu frá LCD, en þeir hafa verið að hrista rassa um öll dansgólf í fjölda ára, ýmist undir eigin nafni eða sem upptökuteymið (og útgáfufyrirtækið) DFA. (Nei, ég er ekki að tala um Neptunes) Platan fór í margar áttir, Bítlalegt popp og Brian Eno eftirlíkingar komu við sögu, en grunnurinn var þó danstónlist með rokk-viðhorfi sem svínvirkaði. Aukadiskurinn var síðan aðalkjötið, öllum smáskífum sveitarinnar safnað saman á einum diski.

5. Art Brut: Bang Bang Rock and Roll
Þessi greip mig ekki strax, mér fannst of mikil grínlykt af þessu og of lítið kjöt á beinunum. En um leið og ég opnaði eyrun fyrir alvöru rann upp fyrir mér að sprenghlægilegir textar Eddie Argos og hlægilega einfalt rokkið gefa t.a.m. Pulp ekkert eftir. „Good Weekend“, „Formed a Band“ og „Emily Kane“ eru ekkert minna en þriggja mínútna (og þriggja gripa) snilldarverk og í hægari lögunum eru Art Brut líka skuggalega flottir. Besta póst-strókíska (e. Post-Strokesism) plata ársins.

4. Isolée: We Are Monster
Danstónlist sem hentar til heimahlustunar eða heimahlustun sem virkar á dansgólfinu? Hvort á ég að spila þetta á djamminu eða í þynnkunni? Skiptir það máli? Isolée sýndi það og sannaði með annarri plötu sinni að raftónlist að hætti Warp og danstónlist að hætti Kompakt smellpassar saman ef vandað er til verka.

3. Architecture in Helsinki: In Case We Die
Þótt að fyrri plata AIH, Fingers Crossed, taki þessari fram á sumum sviðum þá er hún hvergi jafn brjálæðisleg né ævintýraleg. Gleymið öllu sem þið lærðuð um lagabyggingu, hér er öllu snúið á haus án þess að poppeiginleikarnir glatist. „Maybe You Can Owe Me“ er æði og tónleikarnir á Nasa voru það líka, mögulega einir bestu tónleikar ársins.

2. Sufjan Stevens: Illinois
Þetta er brjálæði; að ætla sér að gera eina plötu í fullri lengd um hvert fylki Bandaríkjanna, ég tala nú ekki um þegar maður skilgreinir „fulla lengd“ sem minnst 75 mínútur. Sufjan á kannski 48 plötur eftir en ef hann heldur áfram á brautinni sem Michigan og Illinois hafa rutt þá verður að endingu komið magnaðasta höfundarverk allra tíma, Shakespeare meðtalinn.

1. Bright Eyes: I’m Wide Awake, It’s Morning
Illinois var á toppnum hjá mér alveg þangað til einhverntímann í desember. Eitt kvöld, meðan regnið lak niður gluggana þá lét ég nálina á plötuspilaranum rispa I’m Wide Awake, It’s Morning og skyndilega var engu líkara en Bright Eyes væri mættur inn í stofu til mín og horfði sorgbitinn á gráa Þórsgötuna. Það er eins gott að þessi plata kom út í janúar, því hún þurfti svo sannarlega tíma til þess að koma sér fyrir í höfðinu á mér. Þegar það tókst hins vegar þetta desemberkvöld þá varð ekki aftur snúið. Söngvarinn Conor Oberst tekst á við smæð drengsins frammi fyrir milliríkjadeilum, stórborginni og hinu kyninu svo úr verður stórkostlegur vitnisburður um lífið í upphafi 21. aldarinnar í líki kántrý og kassagítars.


Aðrar plötur sem ég hlustaði eitthvað á árinu voru t.d. þessar:

The New Pornographers: Twin Cinema
My Morning Jacket: Z
Bloc Party: Silent Alarm
Edan: Beauty and the Beat
Antony and the Johnsons: I Am a Bird Now
Boards of Canada: The Campfire Headphase
Paul McCartney: Chaos and Creation in the Backyard
Stephen Malkmus: Face the Truth
Prefuse 73: Surrounded by Silence
Prefuse 73 Reads the Books EP
Wolf Parade: Apologies to the Queen Mary
Broken Social Scene: Broken Social Scene
The Books: Lost and Safe
Vitalic: OK Cowboy
Mu: Out of Breach (Manchester’s Revenge)

Þær eru ekki á listanum vegna þess að þær voru ekki nógu góðar, eða vegna þess að mér hefur ekki enn gefist nægilegur tími til þess að melta þær nægilega (ég held reyndar að Mu platan sé á einhvern hátt ómeltanleg, einsog ólífusteinar eða eitthvað). Hvað er fólk annars að missa sig yfir þessari þriggja stjörnu Wolf Parade plötu? Af hverju fékk maður leið á Bloc Party plötunni áður en hún var búin, einsog „Like Eating Glass“ var ferskt og flott?

Af listanum hér að ofan að dæma þarf ég augljóslega að fara að tékka betur á elektróník og dansi. Ég hlustaði á Hold Your Colour með Pendulum (drum’n’bass) og fannst pródúksjónin fáránlega flott, ein sú flottasta sem ég hef heyrt, en lögin voru ógeðslega hallærisleg og leiðinleg. Ég hef ekki enn haft orku í að koma mér almennilega inn í danstónlist upp á nýtt, það er geðveikt vesen og maður þarf að vaða skít upp í háls til að finna gullmola. Það er samt á dagskrá – algjörlega nauðsynlegt ef ég ætla að sigra dansstaði og bari Reykjavíkur sem plötusnúður á árinu.

Plötur sem ég hef ekki heyrt en myndu gera það gott á listanum hjá mér taki ég mið af því sem ég hef lesið og spjallað eru hinsvegar:

Deerhoof: The Runners Four (Ég var að eignast Apple’O og mér finnst hún ógeðslega geðveik)
Andrew Bird: The Mysterious Production of Eggs
Jamie Lidell: Multiply
Akron/Family: Akron/Family
Broadcast: Tender Buttons

Plötur sem ég hlustaði ekki á á árinu vegna þess að ég hélt ég myndi kannski æla ef ég gerði það:
Mars Volta: Frances the Mute
Death Cab for Cutie: Plans
Queens of the Stone Age: Lullabies to Paralyze
I Am the Avalanche: I Am the Avalanche
Ministry of Sound Ibiza Anthems 2005
platan með Paris Hilton
(önnur) platan með Gillian Anderson

Íslenskar plötur ársins 2005

8. Trabant: Emotional
Það má auðveldlega færa rök fyrir því að Trabant hafi verið tónleikaband ársins með tilheyrandi glimmeri og nekt. Það kom því nokkuð á óvart þegar Emotional kom út í vor hversu róleg platan var. Of róleg sögðu sumir, ég þar á meðal, en ef maður hugsar bara um hana sem slíka og setur „The One“ á repeat þá er alveg nice stöff hérna.

7. Plat: Compulsion
Ég kveikti á Plat þegar ég sá tvíeykið á tónleikum. Enginn taktur er eins, óreiðan er algjör og hávaðinn óbærilegur. Platan er auðveldari - meira Four Tet en Squarepusher – en þrátt fyrir það er hún gott dæmi um hvernig má láta raftónlist hljóma lífræna með sannfærandi hætti.

6. Flís: Vottur
Besta djasstríó landsins flytur sígild lög Hauks Morthens í einföldum en jafnframt nýstárlegum útsetningum. Bestu djassplöturnar eru þær einföldustu; þrjár mínútur, laglína – sóló – laglína, ekkert kjaftæði (pönk-djass?). Vottur er svoleiðis.

5. Ingibjörg Þorbergs: Í sólgulu húsi
Þótt ótrúlega falleg lög Ingibjargar Þorbergs og óskiljanlega björt rödd hennar séu hér í aðalhlutverki þá skal hlutverk Flísartríósins ekki vanmetið. Þeir sjá til þess að lögin fái að blómstra á smekklegan hátt. Þetta er einstaklega aðdáunarvert því að þessum lögum hefði verið mjög auðvelt að klúðra og útsetja á hallærislegan máta.

4. Emilíana Torrini: Fisherman’s Woman
Ég var ekki neitt ofsalega spenntur þegar ég setti Fisherman’s Woman í spilarann í fyrsta sinn. Það var því dálítið gott á mig þegar ein besta plata ársins rann út um hátalarana. Söngur Emilíönu er afskaplega hlýr og lögin flest frekar skemmtileg. Útsetningar eru þó markverðastar hér, sparsamar og smekklegar. „Heartstopper“ er „Heartbeat“ okkar Íslendinga og ég býð mig hér með fram til þess að endurhljóðblanda það sem dansslagara.

3. Sigur Rós: Takk...
„Sömuleiðis!“ gall í blaðamönnum um allan bæ þegar Takk... kom í verslanir. Skiljanlega – á plötunni sýnir Sigur Rós sitt rétta andlit, þetta eru strákar sem vilja gera popp sem er þykkara en nælon og gera það vel. Á ógleymanlegum tónleikum í Laugardalshöll tóku þar af allan vafa um að þeir eru besta hljómsveit landsins. Það voru bestu tónleikar ársins, bara svona ef það fór framhjá einhverjum.

2. Daníel Ágúst: Swallowed a Star
Daníel Ágúst átti framsæknustu og furðulegustu poppplötu ársins. Stundum minnti hann á Björk, stundum á Tom Waits, en oftast minnti hann bara á sjálfan sig. Strengjahljóðfæri og rafrænir tónar runnu saman svo úr varð afskaplega bragðgóð blanda sem batnar með aldrinum.

1. Benni Hemm Hemm: Benni Hemm Hemm
Platan hljómar afskaplega meinlaus, en við greiningu kemur í ljós að Benni Hemm Hemm er marghöfða skrímsli. Ofvaxnar blásaraútsetningar, kántrýskotinn slide-gítar og lagasmíðar, austur-evrópsk hrynjandi, röddin á dýpt við Þingvallavatn, fleiri en einn texti við lögin, Haukur Morthens og Elvis Presley. Ekki skrítið að platan komi út í Japan nú í mánuðinum!


Aðrar sem ég hlustaði á en fannst ekki alveg nægilega góðar til að smjúga inn á lista sem þennan voru t.d. My Delusions með Ampoppi, Push Play með Worm is Green, Anarchists Are Hopeless Romantics með Þóri (My Summer as a Salvation Soldier), Arctic Death Ship með Kimono, Plata ásins með Mér og Little Trip með Mugison. Þó skal haft í huga að þær eiga það allar sameiginlegt að hafa fremur fáar hlustanir (sumar tæplega eina) á bakinu (kannski vegna þess að þær gripu mig ekki nægilega í fyrstu) og eiga mögulega eftir að koma sterkar inn hjá mér einhverntímann á nýja árinu. Hermigervill var ekki góður og Hairdoctor fannst mér ekkert um. Deep Jimi and the Zep Creams áttu verstu plötu ársins með þó nokkru forskoti.

Drawing Restraint 9 Bjarkar hef ég ekki heyrt, og Úlpu-plötuna ekki heldur en „Attempted Flight“ smáskífan kom mér skemmtilega á óvart. Diktu var ég búinn að afskrifa, en ég væri alveg til í að gefa henni annan sjens, þessi nýja plata er öll svo gæðaleg eitthvað. Ég var sæmilega hrifinn af frumsömdu lögunum hennar Ragnheiðar Gröndal á Vetrarljóðum, þau voru best á þeirri plötu, svo það má vel vera að After the Rain sé flott, en hana hef ég ekki heyrt. Heimleið Sigurðar Flosasonar langar mig líka afskaplega til þess að heyra.

Í augnablikinu man ég ekki eftir fleirum „listrænum“ plötum sem gætu komið til greina, nema ef vera skildi eitthvað undirgrundar hipphopp, en slíkt varð ég mér ekki út um. Ég á meiraðsegja eftir að heyra plötuna hans Dóra Dé (NBC).

En ég lofaði (í síðustu færslu) að horfa til framtíðar. Það er kannski dálítið seint að verða spenntur fyrir Strokes-plötunni nýju þar sem hún kom út fyrir tveim dögum síðan (þið getið lesið dóminn minn um plötuna á rjómanum.is). Það er því um að gera að verða spenntur fyrir öðrum böndum sem eru í uppáhaldi. Þar sem ég elskaði stefnuna sem Belle og Sebastian tóku á Dear Catastrophe Waitress þá er ég spenntur fyrir The Life Pursuit sem kemur út í byrjun febrúar. Mogwai senda síðan frá sér nýja plötu í mars sem kallast Mr. Beast. Ég er ekkert geggjað Mogwai-fan en ég á samt eiginlega allar plöturnar þeirra og finnst þær allar mjög góðar (nema kannski Rock Action). Unicorns voru í miklu uppáhaldi hjá mér, svo ég ætti að vera spenntur fyrir plötunni með Islands (gæji úr Unicorns) en hún hefur ekkert verið að grípa mig sérstaklega. Gef henni nokkrar hlustanir í viðbót.

Það sem ég er þó spenntastur fyrir af öllu er fyrsta platan frá PAS/CAL, en það er bara of geðveik hljómsveit til að það geti verið satt. Demóin af plötunni sem ég fann einhversstaðar eru rosaleg, og ef endanlegu upptökurnar verða flottari þá get ég bara sest í helgan stein, sett PAS/CAL á fóninn og hætt að pæla í músík.

Af því innlenda er Nortón-platan efst á baugi, á því leikur enginn vafi. Einnig verður gaman að sjá hvort Jakobínarína virkar á plötu, hvort Mammút virkar á plötu og hvort sápa virkar á plötur (hahaha). Ókindar-platan hefur bara verið í smíðum í tuttugu ár svo hún hlýtur allavega að hljóma vel, ég veit að textarnir verða frábærir, en hvernig verða lögin? (damm damm damm daaaaaamm!) Svo er bara að vona að Isidor sendi frá sér plötuna sem ég veit að lúrir þarna einhversstaðar. Og Bob-strákar, þið eruð búnir að semja hundrað lög, er ekki kominn tími á að gefa eitthvað út? Og Coral-menn, fer þessi plata ekki að verða tilbúin? Og Byssupiss, má búast við einhverju?

Nú er þetta orðin góð lesning, og þú mátt teljast hugrakkur lesandi ef þú komst alla leið hingað án þess að svindla. Ég hendi upp einhverju ekki nærri því jafn ítarlegu um bíómyndir á næstunni (þó það verði örugglega bara einhverjar fokkt íranskar myndir, War of the Worlds og eitthvað).

:: Atli 11:28 [+] :: ::
...

Gleðilegt ár!
Ég veit þetta blogg hefur ekki verið upp á marga fiska í jólafríinu, en ég hef líka haft öðrum hnöppum að hneppa. T.d. flibbahnappinum. Svo hafa heilmiklar upptökur á Nortón-plötunni átt sér stað. Hún kemur út í vor og mér var sagt að þetta verði besta plata sem út hefur komið síðan Sgt. Peppers.

Keipdúnksverðlaunin hafa ekki verið veitt. Ég veit. Það stendur þó til, hvort ég get gert raunverulega og fína athöfn úr því er enn óljóst. (Erla, hvenær ferð þú t.d. af landinu, aftur?).

Ég mun birta einhverja árslista hérna á næstu dögum og gera árið upp að öðru leyti. Að sjálfsögðu verður líka horft til framtíðar.

Ég eyddi áramótunum uppí sumarbústað með vinum mínum. Það var ógeðslega fínt. Áhugasamir geta skoðað myndir af því (og ýmsu öðru, t.d. upptökusessjónum þar sem ég er sveittur og skítugur) með því að smella hér.

Ég er að hlusta á nýju Strokes-plötuna. Tjái mig ekki um hana, en þið munuð getað lesið dóm á Rjómanum.is í lok vikunnar.

:: Atli 18:11 [+] :: ::
...