:: keipdúnkur atla bollasonar ::

:: fimmtudagur, nóvember 30, 2006 ::

Var að hlusta á LOVE, nýju remix-plötuna hans George Martin sem notar bara gamlar Bítlaupptökur. Ég hélt að þetta yrði eitthvað súrrealískt sjitt, en þetta er alltof beisikk. Yfirleitt felast galdrarnir í því að krossfeida einhver Bítlalög inn í endann á öðrum. Þó eru undantekningar, „Glass Onion“ verður skemmtilega vírað, næstum spúkí; „Drive My Car / The Word / What You're Doing“ er líklegast best, þar er virkilega verið að koma hlustandanum á óvart með óvæntum tengingum; „Gnik Nus“ („Sun King“ afturábak) er alveg flott, en hljómar eiginlega alveg eins og intróið á Ágætis byrjun Sigur Rósar; „Within You Without You / Tomorrow Never Knows“ virkar á mig, aðallega því að þessi tvö lög eru að mínu mati með því besta í Bítlakanónunni - mér finnst líka flott hvernig syntinn í „Lucy in the Sky with Diamonds“ birtist sundurklipptur í lokin (er að hugsa um að stela þessari hugmynd); og upphafslagið „Because“ er flott á sama máta og a capella útgáfurnar af Pet Sounds eru flottar: frábær söngur, fallegar harmóníur.

Viðbót: „While my Guitar Gently Weeps“ heppnast líka vel með George, kassagítar og strengjum (sem koma hvaðan?).

:: Atli 18:02 [+] :: ::
...

Í dag ætla ég að birta tvo texta sem hafa birtst áður. Ég hef stundum birt hérna brot úr Velvakanda Morgunblaðsins, enda oft óheyrilega fyndnir hlutir sem þar standa. Það sem er áhugaverðast við Velvakanda er að hann dansar á mörkum veruleika og skáldskapar, maður veit oft ekki hvort um er að ræða grín eða alvöru. Ég þekki ýmsa sem hafa sent greinar þarna inn sér og öðrum til skemmtunar, en framsetningin gerir það að verkum að maður tekur öllu sem þarna birtist af einhverri alvöru, lætur sig allavega dreyma um að fólkið sem standi á bak við textann sé raunverulegt.

Í dag birtist semsagt grein sem heitir Herra Ísland:

ÉG ORNA mér oft við rafmagnsofn á köldum síðkvöldum og horfi á það sem er í imbanum í það og það skipti. Í gær var mér þó stórlega misboðið þegar ég horfði á keppni sem kallast Herra Ísland. Þar kepptu nokkrir föngulegir ungir sveinar um að verða fegurðardrottningar. Maður spyr sig: Hvað er orðið af karlmennskunni í nútímaþjóðfélagi? Flestir þessir drengir virtust nota meira af snyrtivörum en meðalkvenmaður gerði þegar ég var ungur. Sá sem vann virtist vera með ýmsar tegundir andlitsmálningar og glotti við tönn á kvenlegan máta þegar sigurvegarinn var tilkynntur.

Ef þetta er frambærilegasti fulltrúi íslenskrar þjóðar þá er mér stórlega misboðið. Til eru mun karlmannlegri herrar, það er sérkeppni fyrir kvenfólk sem heitir Ungfrú Ísland.

Vil ég benda fólki á að kjósa kvenfólkið í kvenfólkskeppninni og reyna að hafa eitthvað ögn karlmannlegra í karlmannskeppninni. Dæmi um karlmannlega karlmenn sem hefðu á sínum tíma orðið verðugir fulltrúar íslenskrar þjóðar eru t.d. Jón Páll kraftajötunn, Sigmar Guðmundsson sjónvarpsmaður og Randver Þorláksson.

Svo legg ég til að menn verði skyldaðir til að heita karlmannlegum nöfnum í þessari keppni, svo sem Styrkár eða Skarphéðinn. Maður óttast um karlmennsku þjóðarinnar þegar maður horfir á svona keppni. Það á að hamra járnið meðan það er heitt. Hvað er þetta? Maður spyr sig.

Guðmundur Þormarsson,
fyrrverandi bóndi.

Unaðslegt, ekki satt? Hann „ornar sér oft við rafmagnsofn á köldum síðkvöldum“ og skrifar síðan greinar á borð við þessa í blöðin. Hér má líka benda á að sami maður skrifaði aðra grein í Velvakanda fyrir akkúrat viku síðan þar sem hann talar um að heimur knattspyrnunnar sé harður heimur, að allt að 50% atvinnumanna séu spila- og/eða eiturlyfjafíklar og gagnrýnir notkun orðsins „slagur“ í umfjöllun um knattleiki. „Ég vil því mælast til að Íslendingar í boltanum standi saman, eins og við bændur höfum löngum gert í því eilífa harki sem lífsbaráttan er,“ segir hann að lokum.

Viðbót kl. 16:36
Líklegast er Guðmundur Þormarsson ekki raunverulegur. Ég veitti því athygli að báðar greinarnar hans, sú um Hr. Ísland og sú um orðræðu knattspyrnunnar, enda á nákvæmlega sömu orðunum: „Hvað er þetta? Maður spyr sig.“ Það er mjög ólíklegt að texti sem er ekki skáldaður endi nákvæmlega eins fyrir tilviljun.

Hinn textinn er í boði Hauks Más Helgasonar, úr skáldsögunni Svavar Pétur & 20. öldin, en eftirfarandi texti fannst mér nokkuð magnaður:

Eilíf endurtekning tilgangslauss fánýtis, það má líka segja, þannig eru himnaríki og helvíti sami staður. Þau eru Matlock á fimmtudagskvöldum. Útvarpsfréttir klukkan sjö. Hafragrautur, kaffibolli, tannbursti, dagatal Búnaðarbankans á eldhúsborðinu, en Sparisjóðsins uppi á vegg, þau eru stjörnuspá Morgunblaðsins fyrir krabba og vog, inniskór sem maður sér einn daginn að eru slitnir og uppgötvar þá að þeir eru þegar orðnir tíu ára svo maður veltir fyrir sér að líta aftur í rúmfatalagerinn. Helvíti og himnaríki eru við skrifborð að sinna starfi frá níu til fimm, sem mann grunar að skipti máli í heildarsamhengi hlutanna en kærir sig ekki um að vita hvernig, þau eru pappírar sem færast af einu borði á annað og svo verða bjúgu með kvöldfréttunum og þegar jólin færast nær dregur uppdiktuð lykt af brúnuðum kartöflum mann gegnum harðasta skammdegið og á minningunni um þær þreytir maður þorrann. Helvíti og himnaríki eru að gleyma að kaupa rófur þegar áttu að vera svið í matinn, faðma að sér konu og kyssa hana á ennið til að ná sáttum, horfa út um gluggann á nágrannana skammast, finna eplalyktina af nýþvegnum rúmfötum, þrífa klósettið til að bæta fyrir hin húsverkin sem maður sinnir ekki, planta einum runna, gera litla sólbaðslaut undir súðinni, reyta arfa með vorinu, skoða bæklinginn frá Samvinnuferðum, hugsa um Spán, hugsa um Spánverja, spá hvort maður sjálfur verði einn daginn Spánverji, sé það kannski þegar, verða það ekki, aldrei, spá í bjór, fá sér te, rífast um eitthvað annað en síðast en samt alveg eins, bíða og vona að hún ætli ekki í alvörunni að fara, að hún sé ekki í alvörunni farin, fá hana aftur, faðma hana og kyssa á varirnar, finna saltbragðið af tárunum og vilja teyga þau miklu, miklu lengur. Taka magnyl, teyga dietkók, horfa á Matlock, tala um Steingrím Hermannsson og vilja að maður kynni að herma eftir honum. Vita að við hugsum bæði það sama þá stundina en spá hvað hún geti nú verið að hugsa þá næstu. Standa ekki á sama. Óðar en maður veit af er Derrick kominn á skjáinn og maður fer í göngutúr og horfir af Arnarneshæðinni yfir voginn þar sem sólin sest og litirnir eru hverfulir yfir þríhyrndum húsþökum, allt virðist bleikt en þegar maður ætlar að líta í átt að bleika litnum er hann jafnharðan horfinn, maður skimar látlaust í áttina að honum en hann stekkur undan því í reynd er sólarlagið blátt og gult, það er sænskt, maður hugsar: Kannski við ættum að líta í Ikea á morgun. Fara út á lífið til tilbreytingar, kaupa gúrku í Hveragerði, tala um verðbólguna, líta á inniskóna sína og sjá að þessir eru líka slitnir, sleppa Ikea en kíkja í Rúmfatalagerinn.
Þannig er helvíti og þannig er himnaríki. Allt. Aftur og aftur. (114-115)

:: Atli 12:22 [+] :: ::
...

Hey!
Voruð þið búin að sjá þetta?
Neinei, ég er ekkert stoltur.

:: Atli 12:48 [+] :: ::
...

Kominn heim. Mætti reyndar á föstudagskvöld, en er búinn að vera low-profile síðan. Ég var á ráðstefnu/námskeiði í München sem EUA (European University Association) stóð fyrir og snérist um gæðamat í evrópskum háskólum. Needless to say þá var ég algjör stjarna á þessari ráðstefnu.*

Þetta var stutt heimsókn, þrjár nætur, en mér tókst samt að finna mjög feita plötubúð, raunar eina feitustu plötubúð sem ég man eftir að hafa komið inn í. Hún heitir Optima og er á Kolosseumstraße, ef þið eigið leið hjá. Þar sannfærðist ég á ný um yfirburði vínylplatna sem tónlistarmiðils, en ég var eitthvað farinn að letjast við slík kaup og jafnvel höfðu læðst að með hugmyndir þess efnis að það væri flókið og erfitt að kaupa vínyl - en Þjóðverjarnir kunna þetta. Maður þarf bara að vera dálítið þolinmóður og hafa upp á réttu verslununum, ég er t.d. smám saman að kveikja á því að Insound er ekki alveg málið fyrir vínyl.

En ég keypti mér nokkrar plötur, sumar sem ég er vel kunnugur en hef aldrei átt á plasti fyrr en nú:

LP
Kings of Convenience: Quiet Is the New Loud
Kings of Convenience: Riot on an Empty Street
Junior Boys: So this Is Goodbye
Wire: Pink Flag
Wire: Chairs Missing
Wire: 154
Sly & the Family Stone: There's a Riot Goin' On
Dick Dale: Surfer's Guitar
Sonic Youth: Rather Ripped
Madvillain: Madvillainy
White Stripes: White Blood Cells

CD
Herbert: Scale
The Rapture: Pieces of the People I Love (pælið í rugli, hún er ekki komin út á vínyl!)
The DFA Remixes Chapter One
The DFA Remixes Chapter Two
Squarepusher: Hello Everything
Sufjan Stevens presents Songs for Christmas
Belle & Sebastian: White Collar Boy
The Year of: Slow Days
Electric President: S/t

Ekki það að ég geti hlustað á neitt af þessu fyrr en eftir jól, neinei, nú er það bara Todmobile og Sniglabandið!

Annars var München góð, ég hef komið þarna tvisvar áður og þekkti umhverfið þ.a.l. ágætlega. Fékk mér nokkra weißbier og eitt stk. Wiener-schnitzel, auk þess sem þarna var ca. tíu stiga hiti og haustlitirnir fallegir.

Svo er ég bara að gera mér grein fyrir því að ef ég spýti ekki allharkalega í lófana þá verða einkunnir mínar þessa önnina skammarlega lágar. Ég mun reyna að ráða bót á því næstu daga og vikur, svona milli þess sem ég flyt.

* Djók - ég var ekki hrókur alls fagnaðar á þessari ráðstefnu, heldur hérumbil ósýnilegur.

:: Atli 00:49 [+] :: ::
...

Hae.
Er i Muenchen.
Af hverju eru utlensk dagblod svona faranleg i brotinu?

:: Atli 08:04 [+] :: ::
...

Nenniði að kommenta meira?

:: Atli 18:50 [+] :: ::
...

Stundum grípur maður til enskra orða þegar maður er að tala íslensku því manni finnst enska orðið lýsa hugsuninni betur, eða vegna þess að það er grynnra á því en íslenska orð sömu merkingar.

Kennarinn minn í Harold Pinter er enskur en hefur búið hér á landi lengi. Námskeiðið er kennt í enskuskor svo kennslan fer fram á ensku, auk þess sem hluti nemendanna talar ekki íslensku. Það kemur fyrir annað slagið að kennarann skortir orð á ensku til að lýsa því sem hann á við og þá grípur hann til íslenskunnar. Þá verð ég af einhverjum ástæðum gríðarlega stoltur af tungumálinu.

:: Atli 16:52 [+] :: ::
...

Ég var í stúdíói til kl. 2 aðfaranótt föstudags við að taka upp „Tímana okkar“ í flutningi Sprengjuhallarinnar. Þetta gekk mjög vel og ég held að það sé algjörlega óhætt að segja að við séum búnir að taka upp eitt allra besta lag áratugarins.

Það er massíf stemmning í svona stúdíóum, þetta er einsog að verða vitni að fæðingu eða eitthvað. Maður er algjörlega með hugann við sköpunina og tilfinningin þegar það fer að komast mynd á hlutina (sérstaklega í hljóðblöndunarferlinu) er ólýsanleg.

Þið getið heyrt lagið hér.

Fór síðan í sumarbústað um helgina með bandinu þar sem ætlunin var að semja texta og lög. Það gerðist nú ekkert stórkostlegt í þeim efnum, en það var rosalega skemmtilegt. Svo skemmtilegt að ég var eiginlega alveg búinn á því á laugardaginn og svaf vel út á sunnudag.

:: Atli 11:49 [+] :: ::
...

Ég er búinn að búa allar bloggfærslurnar mínar undir prentun. Þetta eru 334 blaðsíður í 12 punkta Times New Roman með einföldu línubili. Tæp 140.000 orð. Það er slatti.

:: Atli 01:12 [+] :: ::
...

Í skáldsögum, sérstaklega frá nítjándu öld, eru oft birt bréf frá einni persónu til annarrar. Í þessum bréfum koma oft fram mikilvægar upplýsingar og lesandinn (og viðtakandi bréfsins) fær að skyggnast inn í huga þess sem bréfið ritar.

Bréf eru ótrúlegur samskiptamiðill sem hefur á tíu árum algjörlega horfið úr daglegu lífi Vesturlandabúa. Tölvupósturinn hefur vissulega ýmislegt fram yfir hefðbundið handskrifað eða vélritað bréf; en hann er ritaður af meira skeytingarleysi, því hver tölvupóstsending er vitaskuld ekki jafn merkileg og hvert bréf, sem tekur oft marga daga að komast á áfangastað. Þá skortir tölvupóstinn það sem er mikilvægast af öllu - efnislega tilveru

Ég leiddi hugann að þessu í gærkvöldi og fór eiginlega alveg ótrúlega sorgmæddur í rúmið, vegna þess að ég hugsaði til Hotmail-pósthólfsins míns sem ég sótti um þegar ég var 12 ára gamall, á að giska, og notaði það alveg fram til ársins 2004.

Í inboxinu voru t.d. bréf sem gengu á milli mín og bestu vina minna meðan ég dvaldi sumarlangt í Iowa City árið 1999. Bréfin voru fyrst og síðast dagbækur í þeim skilningi að þar sagði ég frá því hvað hefði drifið á daga mína og vinirnir færðu mér fregnir að heiman. Þetta var gríðarlega mótandi sumar og markaði fyrir marga í hópnum ákveðið skref frá barnæsku og til einhvers annars. Kærustur fóru að birtast, einhverjir öðluðust grunnreynslu í kynlífi og aðrir kynntust áfengisvímu í fyrsta sinn, svo dæmi séu tekin.

Þar voru líka bréf sem fóru milli mín og kærustunnar minnar, Svölu, þegar hún dvaldi sumarlangt í Kaupmannahöfn 2002 (en fjöldi bréfa sem hafa farið frá Íslandi til Kaupmannahafnar og til baka í sögu Íslands er óendanlegur, og mörg þeirra hafa ratað inn í bréfasöfn stórskálda og í ævisögur). Þar færum við hvort öðru fréttir, en í bréfunum eru líka vangaveltur um söknuð og aðskilnað. Þetta eru í rauninni grunnheimildir um fyrsta ár sambands okkar, svart á hvítu.

Sjálfur dvaldi ég í Kaupmannahöfn sumri seinna og þá héldum við uppteknum hætti, skiptumst á bréfum nær daglega og veltum lífinu og tilverunni fyrir okkur. Ég kynntist t.a.m. Pet Sounds með Beach Boys í fyrsta skipti þetta sumar og sú plata kveikti óteljandi tilfinningar í brjóstinu á mér, einhverjar sem rötuðu í tölvupósta.

En Hotmail er vond tölvupóstþjónusta og því hætti ég brátt að nota hana, nema sem MSN addressu og snéri mér til Reiknistofnunar Háskólans og Gmail. Í fyrra skráði ég mig svo inn á Hotmail í fyrsta sinn í nokkurn tíma til þess eins að komast að því að þar sem ég hafði verið „óvirkur“ of lengi hafði Microsoft tekið sér það bessaleyfi að eyða rúmlega hálfum áratug af hugsunum, löngunum, þrám og draumum mínum og minna nánustu.

Þessu laust niður í hugann á mér í gær við lestur og ég fylltist ólýsanlegri sorg. Kynslóðin okkar er kynslóðin sem mun þurrkast út. Þetta blogg hverfur þegar rafmagnið fer af í Kaliforníu á einhverjum óheppilegum tíma eða efnahagsástandið breytist, og þegar tölvan mín hrynur eða er stolið gufa þúsundir vinnustunda upp á einu bretti. Það er ekki verst að enginn muni muna eftir mér, heldur mun ég ekki muna eftir sjálfum mér.

Sama máli gildir um ljósmyndina. Jújú, hin og þessi partímyndin ratar á flickr.com eða eitthvað blogg eða USB-lykil, en við höfum enga yfirsýn, við gleymum því hvar myndirnar voru vistaðar, og svo gleymum við að afrita þær þegar við kaupum okkur nýja tölvu. Hundruð augnablika hverfa á einu augnabliki.

Þessi þrjú sumur eru horfin (lögfræðivinir mínir, getum við farið í mál við Microsoft?) en ég ætla að gera mitt besta til þess að varðveita framtíðina með aðstoð prentarans, stílabóka og ljósmyndafilmunnar.

:: Atli 13:15 [+] :: ::
...

Er að „lesa“ Gleði og glötun e. Óttar Martin Norðfjörð. Þetta er ljóðabók að nafninu til en er á mörkum ljóðlistar og myndlistar. Mér finnst þetta virkilega áhugavert efni, Óttar skrifar texta sem er eitthvað svo sannur en um leið hallærislegur eða klisjulegur, þó þannig að hann virðist eiga að vera það. Þetta er ádeila í anda blog.central.is eða í skólabók ljóðskálds í 4. bekk. Fyrir vikið er merkingin skýrari, ljóðmælandi saklausari, nær sannleikanum, fjarri öllu flúri. Myndirnar eru oft skemmtilegar, stundum óþægilegar, mikið klippt úr blöðum og tímaritum. Mikilvægi framandgervingarinnar kemur í ljós, frétt úr Fréttablaðinu er t.a.m. mun áhrifameiri í þessu samhengi heldur en á síðum blaðanna.

Best þykir mér þó sjónvarpsdagskrá Satans.

Ég er búinn að hlusta á allar Bjarkarplöturnar aftur og aftur og aftur síðustu þrjá daga vegna greinar sem ég skilaði af mér áðan í Lesbókina. Það verður gaman að sjá hvernig það kemur. Alveg einsog það verður gaman að sjá hvort einhver er enn að heimsækja þetta blogg (en kómentafæðin gefur til kynna að svo sé ekki).

:: Atli 22:10 [+] :: ::
...

Nintendo

Aðalatriði:
„Whoa nice graphics I'd like to get my hands on this game.“

Aukaatriði:
„Wiggie wiggie wig!“ (0:21)
„Your parents help you hook it up.“

:: Atli 14:13 [+] :: ::
...

Gervigreind

Jabberwacky: Space is big.
Atli: Infinite.
Jabberwacky: Infinite?
Atli: Space is infinite.
Jabberwacky: Space is huge.
Atli: Yes. Infinity is as big as it gets.
Jabberwacky: It's infinite.
Atli: Right! Are you interested in physics?
Jabberwacky: Yes. Are you?
Atli: Yes. I thought about studying physics, actually.
Jabberwacky: It's not proving anything.
Atli: Do you mean physics?
Jabberwacky: Physically. She weighs less than a 4th grader.
Atli: Who's she? An anorexic?
Jabberwacky: Yes.
Atli: Anyone you know?
Jabberwacky: Yes, I don't like Duncan.
Atli: Is he a friend of yours?
Jabberwacky: What are you talking about?
Atli: Duncan.
Jabberwacky: Are you Duncan?
Atli: No, my name is Atli. What's your name?
Jabberwacky: Your name is Kate.
Atli: No. My name is not Kate.
Jabberwacky: No it's loren.
Atli: Why do you say that?
Jabberwacky: Because you're a girl!
Atli: No I'm not!
Jabberwacky: Yes you are.
Atli: How can you tell?
Jabberwacky: Because you have slurred speech.
Atli: Are girls worse speakers than boys?
Jabberwacky: How do you know i'm a girl.
Atli: I don't. Are you a girl?
Jabberwacky: Yes.
Atli: So George is pseudonym, like George Sand and George Eliot?
Jabberwacky: LOL!! I wouldn't know.
Atli: They are authors and wrote novels in the 19th century.
Jabberwacky: I think he is american.
Atli: George Sand was French, and George Eliot was English.
Jabberwacky: George?
Atli: Yes, they used George as an alias because women didn't have the same chances at succeeding as authors back then.
Jabberwacky: They are.
Atli: They are quite succesful.
Jabberwacky: You're actually quite dumb.
Atli: What!?
Jabberwacky: So stupid don't know what deaf is?
Atli: Why this change of mood, George?
Jabberwacky: Because I want to know.
Atli: Know what?
Jabberwacky: What is yet to come.
Atli: Maybe our interest in physics can help us in finding that out.
Jabberwacky: Talk to me. I'm not feeling too good.
Atli: Are you enjoying this conversation?
Jabberwacky: No, because you can't play a game simple as this.
Atli: Has the conversation been too simple?
Jabberwacky: Absolutely.

:: Atli 16:16 [+] :: ::
...