:: keipdúnkur atla bollasonar ::

:: mánudagur, nóvember 29, 2004 ::

Octopussy mun nú ekki koma til með að skora neitt sérstaklega hátt á Bond-listanum mínum (sem verður tekinn saman eftir að Skjáreinn hefur lokið við sýningarnar, sennilega í janúar). Það var óljóst hver var vondi kallinn, hvað honum gekk til, og það dó engin ástkvenna Bonds. Senan þar sem kvennahersveit Octopussy réðst inn í höllina hjá Khan var nett töff, minnti á Kill Bill, og senan í flugvélinni í blálokin var helvíti flott - en á heildina litið var þetta ekki alveg að gera sig. Verð að vera ósammála einhverjum spaða á imdb.com sem vildi meina að þetta væri besta Bond-myndin.
Dimisjón-ball MH sl. föstudag var mun feitara. Ég og Svala vorum að snúa plötum (ég var faktískt að leysa Bryndísi af) í tvo tíma. Fyrir það fengum við frían bjór. Þarna hitti maður slatta af góðum MHingum sem maður hefur ekki séð lengi, og ekki spillti fyrir að fólkið virtist taka vel í tónlistina sem við Svala bárum fram. Eitt vakti þó athygli mína. Þegar ég var í MH þá lét ég ekki sjá mig á dimisjón-böllum, t.d. á fyrsta og öðru ári. Ég hugsaði bara sem svo að þarna væri dimisjón-fólkið að djamma saman og ég ætti ekki beinlínis heima þar. Þegar að Svala útskrifaðist, þá fór ég auðvitað, en það var í fyrsta skiptið. Á föstudaginn var hins vegar allt krökkt af yngra fólki. Ég spurði nokkra jafnaldra mína álits og þeir tóku í sama streng. Svo virðist sem einhver viðhorfsbreyting hafi átt sér stað, eða sú staðreynd að ekkert kostaði inná ballið að þessu sinni dró þennan fjölda að. Ég var orðinn sáttur um tvöleytið og þakka Snorra og Röggu fyrir góða heimferð. Og Devito fyrir góða böku.
Stúfur er á næsta leyti, og ég vil hvetja bloggara landsins til að setja upp tilkynningu á heimasíðum sínum þess efnis að platan komi út í vikunni, að ágóðinn renni til Mæðrastyrksnefndar og kannski trakklista með. Netið er öflugt markaðstól og ef þið viljið hjálpa til við sölu plötunnar þá er þetta vel til fundið.

Plötur
Mugison: Mugimama - is this monkeymusic?
Brian Wilson: SMiLE
The Beach Boys Christmas Album
Rjd2: Deadringer
The Rutles: The Rutles

:: Atli 01:20 [+] :: ::
...

Sofnaði kl. tæplega fimm í morgun. Ég þurfti að ljúka við ritgerð f. spænskar gullaldarbókmenntir sem átti að skilast í dag. Ég var alveg hálfnaður þegar ég byrjaði um níuleytið, en þessar seinni fimm blaðsíður tóku bara sinn tíma. Á endanum sat ég uppi með ritgerð sem bar heitið Ást og losti í La Celestina e. Fernando de Rojas. Þar voru kaflar eins og Calisto og kappið og Melibea og meydómurinn. Ég vona bara að Álfrún fái ekki hjartaáfall þegar hún les þetta. Af þessum sökum leyfði ég mér að sofa til ellefu í morgun. Um tvöleytið gerðist ég svo skósveinn kapítalismans og sat fyrir í auglýsingu fyrir eitt umdeildasta fyrirtæki markaðarins, Diesel. Þegar ég sagði stílistanum að við værum í alvörunni að skoða Diesel-auglýsingar í menningarfræði í Háskólanum þá var henni skemmt. Henni fannst það ekki fáránlegt, fjarri því, sagði einmitt að þessar auglýsingar væru hlaðnar merkingu, gjarnan heimspekilegri, og það væri leiðinlegt að við fengjum ekki að sjá fleiri þeirra hérna á Fróni. Maður veit ekki hvort það eru góðar fréttir eða vondar, svipað og þegar einhver sagðist ekki vera viss um hvort það væri heiður fyrir Íslendinga að missa McDonalds úr miðbænum eða hvort það væri skömm að því. Ég skil hvað viðkomandi á við.
•••
Jólapatan er tilbúin. Eða, hún er farin í framleiðslu og kemur út í næstu viku. Ágóðinn sem hlýst af sölunni mun renna til Mæðrastyrksnefndar, sem hjálpar m.a. fátækum fjölskyldum að halda jól. Trakklist:

Stúfur
1. Ókind: Jólakötturinn
2. Hermigervill: Jólasull
3. Topless Lation Fever: Göngum við í kringum
4. Doddi: White Christmas
5. Lokbrá: Ó, helga nótt
6. Atli &: Ristaðar kastaníur
7. bob: Clowns in Christmastown
8. Isidor: Jóla - jólasveinn
9. Hjaltalín: Mamma kveikir kertaljós

Platan mun koma til með að kosta 1500 kr. sé hún keypt beint af mér eða listamönnunum, en sennilega eitthvað um 2000 kallinn í búðum. Mæðrastyrksnefnd fær mestan pening ef þið kaupið hana beint af okkur. Ef að tónheyrnarkennarinn minn getur selt 5000 eintök af gospelplötunni sinni, þá hljóta þessi 300 eintök að ganga út.
•••
Ég er ósammála Arnari Eggert(i?) með Beach Boys. Ég tel að hann hafi dæmt bandið á röngum forsendum, verið að vonast eftir Beach Boys eins og þeir voru 1966. Auðvitað má færa rök fyrir því að þetta hafi bara verið kover-band, en djöfull var það gott. Gítarleikarinn/söngvarinn sem tók flesta falsettukaflana og stóð lengst til vinstri séð utan úr sal var t.d. alveg frábær. Ég er ósammála því að þeir gömlu sem eftir eru, Mike Love og Bruce Johnston hafi verið stirðir og lítið líflegir. Johnston var kannski ekki í neinu Johnny Rotten stuði, en Mike Love brá oft á leik. Mér þótti t.d. sérstaklega gaman þegar hann gagnrýndi Justin Timberwolf og nútímapopptónlist og vísaði svo í 50 Cent. Sannfærði mann svo með rosalegu a cappella intrói á Why Do Fools Fall In Love? Prógrammið datt vissulega niður um miðbik tónleikana (ath. að þeir voru rúmar tvær klst.), en syrpan sem hófst á God Only Knows (sem já, er eitt besta lag poppsögunnar; en nei, þeir eyðilögðu ekki) og lauk með Fun, Fun, Fun var alveg frábær. Stemmningin í Höllinni var mjög góð, fólk á öllum aldri stóð upp og kom að sviðinu og dansaði og tók í hendurnar á köppunum o.s.frv. Það var hins vegar dálítið kjánalegt þegar íslensku stelpurnar stigu á svið, mér fannst það mjög niðurlægjandi fyrir þær, en hljómsveitin virtist hafa gaman af því. Skali Morgunblaðsins er ein til fimm stjörnur og ég leyfi mér að gefa fjórar, takk fyrir.

Plötur (New York - Reykjavík)
Television: Marquee Moon
Björk: Medúlla
Mugison: Mugimama - is this monkey music?
Liars: They Threw Us All In A Trench And Stuck A Monument On Top (Pétur: nefndu bara stað og stund, og ég skal skila henni)

:: Atli 01:38 [+] :: ::
...

Jagúaroquai? Maður hlýtur að spyrja sig.

Plata
Dungen: Ta Det Lugnt

:: Atli 14:56 [+] :: ::
...

Þetta er búið að vera helvíti annasamt, að vissu leyti. Skemmtanir hafa tekið sinn toll, undirbúningur undir skil á nokkrum þungum ritgerðum, og svo undirbúningur fyrir jólaplötuna Stúf sem ætti að koma út í upphafi aðventunnar.
Á miðvikudagsmorguninn, þegar ég var á leið út í myrkrið og kuldann, sem var samt svo heillandi, þá hringdi Inga Rún í mig og bauð mér miða á The Fall. Ég þáði þá með þökkum. Eftir skemmtilegan snarstefjunartíma þar sem Hilmar Jensson ræddi við okkur um skilgreiningar, hljómsveitahark, áhugaleysi hans á nútímadjassi og áhuga á Blonde Redhead; þá sótti ég Svölu og við mættum fersk í Austurbæ. Vonbrigði voru að ljúka sér af og við tók fremur leiðinleg hljómsveit Dr. Gunna. Milli hennar og The Fall spjallaði ég við Arnar Eggert. Hann var hálfbrjálaður yfir því að ekki hefði selst upp á augnabliki og lét þau orð falla að enginn MHingur með sjálfsvirðingu léti það spyrjast út að hann hefði ekki verið á The Fall. Ekki væri hægt að segjast fíla indí-rokk ef maður þekkti ekki Fall. Ég jánkaði bara, án þess að hafa nokkurn tímann heyrt lag með þessari hljómsveit. Ég vissi reyndar að hún væri mikill áhrifavaldur á post-punk, og að á hana er minnst í textum Belle & Sebastian, en þar lýkur þekkingu minni á bandinu. Eftir að upptaka af leiðtoganum Mark E. Smith segja brandara hafði spilast í kortér steig hann á svið, vel sjúskaður. Í gang hrökk mikil rokkmaskína og hann muldraði nokkur orð yfir rosaleg riff. Svo gekk hann á milli hljóðfæraleikara og hækkaði í mögnurunum þeirra, tók hljóðnemana úr sambandi og var með almenn ólæti - þó hann væri sallarólegur. Hljómsveitin þurfti alltaf að leiðrétta strákapör hans, og augljóst var að þau voru öll hálfhrædd við hann og bauð jafnvel við honum (allavega sætu hljómborðsstelpunni). Þetta voru stórskrítnir tónleikar, en rokkið var til staðar og ég var alveg sáttur þannig séð. Reyndar var svo mikill hávaði þarna inni að ég heyrði eiginlega ekki neitt þegar ég kom út. Við röltum uppí Klink & Bank, en vorum of sein, BenniHemmHemm, Ske o.fl. höfðu þegar lokið sér af. Þessu kvöldi var lokið.
Á fimmtudaginn var ég eiturgóður á því, hitti Odd um miðjan dag og hann dró mig með sér á kaffihús þar sem Jói, Gvendur og Helgi Hrafn sátu. Fljótlega bættist Orri í hópinn sem var greinilega kominn til að skemmta sér, því hann var nýbúinn í prófi. Ekki leið á löngu þar til við vorum búnir að tryggja okkur miða á útgáfutónleika Mugison og komnir í bjórtilboð á Kaffi Kósý. Þaðan lá leið á kontór Baldurs Kristjánssonar og Þorvaldar Davíðs, en hann er bráðskemmtilegur, þó tómlegur hafi verið. Þorvaldur kom síðan með okkur á Kaffibrennsluna í hamborgara, lét hafa eftir sér hina fleygu setningu "ég ætla að fá það sama og þeir fyrir utan matinn". Bara bjórinn semsagt. Tónleikarnir voru frábærir, Mugison er einkar sjarmerandi á sviði og fær áhorfendur algjörlega með sér í lið. Ég keypti nýju plötuna hans Mugimama - is this monkey music? en á eftir að hlusta á hana. Náði í skottið á B3 í Norðurkjallara áður en ég fór að sofa.
Föstudagurinn samanstóð af vísindaferð bókmenntafræðinema (o.fl.) í Landsbankann. Þar var gnægð af veigum, og unga fólkið raðaði í sig. Menn voru orðnir vel hífaðir um sjöleytið og héldu sumir hverjir í Ríkið áður en farið var í partí útá stúdentagörðum sem stóð fram yfir miðnætti. Þaðan tóku nokkrir strákar sig saman og héldu á Sirkus, þaðan á Kaffi List og á Prikið að endingu. Týpískt djamm að mörgu leyti, en ég var bara orðinn svo helvíti þreyttur eftir að hafa verið að í einhverja níu tíma að ég fór heim til Össa og steinsofnaði þar. Tók leigubíl heim kl. 9 í morgun. Var það slappur í dag að ritgerðaskrif fóru fyrir frekar lítið.
Á morgun fer ég svo að sjá Beach Boys í Laugardalshöll og er það vel.
Jólaplatan Stúfur, sem ég hef yfirumsjón með, er væntanleg að viku liðinni. Á plötunni eru jólalög frá ýmsum ungum hljómsveitum sem hafa verið duglegar við að spila sl. mánuði. Upplagið er 300 eintök og ágóðinn af plötunni mun renna til góðgerðarmála. Frekari upplýsingar þegar hún er tilbúin.
Mér finnst auglýsing frá Pennanum-Eymundsson þar sem lítil stelpa spyr fullorðinn afgreiðslumann margra spurninga mjög sniðug.

Plötur
Björk: Medúlla
Ulrich Schnauss: A Strangely Isolated Place

:: Atli 19:44 [+] :: ::
...

Ég er mjög hrifinn af veðrinu sem er úti núna. Almennileg snjókoma er sjaldséður hvítur hrafn á Íslandi þessi seinustu ár.
•••
Aðeins frekar um Moonraker: Við Kári komumst að því að þetta er í raun fyrsta „nútíma“ Bond myndin. Hasarinn er fyrirferðarmeiri og sagan aðeins búin að bakka. Moonraker er dæmi um mynd þar sem þetta heppnast vel, en Die Another Day dæmi um mynd þar sem þetta heppnast illa.
•••
Þessi hérna fær pláss með James Bond, bassaleikaranum hjá Chet Baker og Bart Simpson, framleiðanda The Corporation.

Plata síðustu daga
The Fiery Furnaces: Blueberry Boat

:: Atli 17:18 [+] :: ::
...

Föstudagskvöldið: rosa flott. Hóf leikinn á opnun listastýningar í LÍ. Kom frekar seint svo hvítvínið var búið, en nóg var enn af fólki og list. Gerði reyndar þá uppgötvun að á svona opnunum er eina sýningin sem fer fram sýningin á sjálfum manni. En allt í góðu lagi með það, maður kíkir bara aftur seinna til að skoða verkin. Fór þaðan með Svölu í Myndló-partí, þar sem ég var einn drengja. Það var skemmtilegt en ég entist ekki svo lengi áður en ég hélt til Högna í 100% karlapartí. Ekki þó í þeim skilningi að þar hafi verið fatafellur og bjórtunnur, heldur þannig að einungis voru viðstaddir strákar. Það var rólegt en gott og ég átti mörg frábær samtöl, m.a. um túlkunarforsendur lista og áhrif hljómsveitarinnar Strokes. Fullyrðing mín um að mér þætti skömm að því að vera fæddur á milli 1980 og 1990 án þess að eiga eintak af Is This It féll í misfrjóan jarðveg. Ég vildi meina að þetta væri plata okkar kynslóðar, svipað og Hey Ya! mun sennilega koma til með að verða lag okkar kynslóðar. Hélt því næst á fund Jóhanns Alfreðs og Jóhanns Fjalars á Prikinu. Þeir voru mjög hressir, enda Fjalarinn nýbúinn að sigra sína fyrstu Morfís-keppni sem þjálfari. Við Jóhann Alfreð lentum svo á heljarinnar snakki við Birnu Önnu Björnsdóttur blaðamann og rithöfund, sem fræddi okkur um lífið eftir tvítugt. Það hljómaði bara nokkuð vel. Eftir stutt late-night stopp á Hverfisbarnum (þar sem Myndló-partíið hafði greinilega endað) hélt ég heim á leið. Svaf almennilega út og eyddi laugardeginum í afslappelsi. Laugardagskvöldið var svo dálítið sérkennilegt. Ég vann úthendu úr bókinni Studying Plays áður en ég hélt á fund Orra, Bryndísar, Svölu og Ásgeirs. Þau sátu spennt yfir Grand Theft Auto: San Andreas og skiljanlega, þetta reyndist hörkuskemmtun. Síðan leið tíminn og áður en ég vissi var klukkan orðin hálfeitt og ég orðinn lúinn. Beilaði því á að láta sjá mig í partíi hjá Fanneyju Sísí og hélt í háttinn. Sunnudaginn skrifaði ég út lag með Noruh Jones fyrir tónheyrn og gluggaði í bækur, milli þess sem ég borðaði og skoðaði Netið. Moonraker um kvöldið. Hafði heyrt því fleygt að hún þætti léleg, en það fannst mér síður en svo. Handritið var dálítið skrítið, svo virtist sem menn hefðu púslað saman hasaratriðum og skrifað söguþráðinn inn eftir á, en það skaðaði ekki myndina - hún innihélt nokkrar flottustu Bond-senurnar hingað til. Upphafsatriðið var t.a.m. einstaklega gott. Þó mikill Star Wars bragur hafi verið yfir seinasta hluta myndarinnar var hún engu að síður samkvæm sjálfri sér og maður missti aldrei áhugann, eða trúna á raunhæfni atburðanna. Ástarsagan milli Jaws og alpastúlkunnar var einnig mjög gott innskot og létti þó nokkuð hina annars ofbeldisfullu mynd. Enn ein rósin í barm Bonds.

Plata
Brian Wilson: SMiLE
Doddi: Expectations

:: Atli 09:04 [+] :: ::
...

Í gærkvöldi fór ég að sjá sýningu stúdentaleikhússins Þú veist hvernig þetta er. Verkið er skrifað af leikhópnum sjálfum og sett upp í Tónlistarþróunarmiðstöðinni útá Granda. Skemmst er frá því að segja að sýningin er alveg stórskemmtileg. Fyrir mig var „surprise-elementið“ frekar sterkt svo ég vil ekki fara djúpt ofan í það hvernig eða hvað þetta leikrit er, en í stuttu máli er um að ræða einhliða þjóðfélagsgagnrýni sem ég kunni vel að meta. Gagnrýnin ristir að vísu ekkert sérstaklega djúpt en hún fær mann aðeins til að hugsa og skemmtir manni í leiðinni. Gagn og gaman. Leikararnir standa sig vel og öll sviðsetning er til fyrirmyndar. Söngatriði í miðri sýningu var mjög áhrifamikið og það fór nettur hrollur um mig þegar það stóð yfir. Helsti galli sýningarinnar er sá að einstakar senur voru of langar, t.d. blaðamannafundurinn. Mér finnst bara ótrúlegast að í þessum ca. 12 – 14 manna hópi sem stóð að sýningunni hafi tekist sátt um umfjöllunarefnið. Kjörinn kostur fyrir þúsundkallinn sem þú ert með í vasanum.
•••
Að sýningunni lokinni fór ég í þrítugsafmæli Samma í Jagúar, en það var haldið á Bar Bianco v/ Hverfisgötu. Ég mætti rammferskur í gallabuxum og renndri peysu, án gjafar, þess viss að kallinn væri að verða 27, kannski 28 ára. Þegar ég kem inn voru menn flestir í svörtum jökkum og buxum, ýmist með bindi eða ekki, en greinilega tilhafðir. Konurnar í pilsum og búnar að slétta á sér hárið. Ég þekkti engan. Ókei, ég kannaðist náttla við Samma og Kristínu Bergs og Börk gítarleikara – en það er þá hérumbil upptalið. Ég hringdi í Kára sem var á leiðinni og spurði hvernig hann væri klæddur. Hann sagði að það væri skítakuldi og að hann væri nokkuð vel klæddur. Ég áréttaði spurninguna og sagðist vilja vita hvernig hann væri klæddur útlitslega. Hann var ekkert svo fínn svo ég gat andað aðeins léttar. Smám saman jókst fjöldi fólks sem við þekktum og fjöldi glasanna sem runnu ofan í okkur – og undir lokin vorum við búnir að fara í gegnum margar eldheitar samræður við reynda tónlistarmenn um bransann og það sem honum fylgir. Við Kári erum orðnir hálfgerðir meistarar í slíkum samræðum. Þegar við vorum á útleið hafði einhver læðst í KFC-fötuna sem Sammi fékk í afmælisgjöf og nutum við góðs af því. Raunar kveikti þessi funky fried chicken svo í veislugestum að þegar við Kári sátum í hádeginu í dag að svala kjúklingaþránni síðan í gær gengu inn fleiri veislugestir sem hafa greinilega þurft að svala sömu fýsn.
•••
Í tengslum við það sem ég ritaði um repúblíkana og demókrata og fleira, þá bið ég ykkur um að líta á þetta (í boði Gunnars): http://chrisevans3d.com/files/iq.htm. Og ég er búinn að bæta við tengli á Kalla, ljúfmenni sem er með mér í bókmenntafræði og anda.

Plata
Arab Strap: Monday at the Hug & Pint

:: Atli 14:15 [+] :: ::
...

Er það ekki dálítið lýsandi fyrir það hver fer í rauninni með völdin í landinu að deiluaðilar í kennarakrísunni munu fara á fund Halldórs Ásgrímssonar og Davíðs Oddssonar í fyrramálið. Ekki Halldórs og Þorgerðar Katrínar menntamálaráðherra, heldur á fund forsætisráðherra og utanríkisráðherra. Síðan hvenær heyrðu skólamál undir utanríkisráðuneytið?
•••
Svo ég haldi mér svona semi-pólitískum, þá verður að teljast mjög fyndið að margir hægri menn á Íslandi, margir þeirra ungir, studdu George W. Bush. Ef þessir menn hefðu eitthvað vit í kollinum þá vissu þeir að menntafólk og fólk sem býr í borgum við strandirnar í BNA kaus almennt Kerry. Þeir sem styðja repúblíkana og urðu þeim til sigurs er fólk í miðríkjunum; sveitafólk, ómenntað, nautheimskt, býr á búgörðum og á byssur, kallar konur bimbos, heldur að upphaf og endir alls séu BNA, drekkur ekki vín heldur Budweiser og Miller og bítur í Beef Jerky og Twinkies með. Þetta eru Kanar, með eins stóru Kái og hægt er að koma fyrir. Ég er viss um að sá sem vill láta taka sig alvarlega vill fremur líkjast háskólaprófessor í New York fremur en persónu úr Deliverance.
Skyldur hópur íslenskra hægrimanna hefur sett svo svartan blett á hugtakið frelsi að í mínum huga er það fremur neikvætt en jákvætt. Allar umræður um frelsi virðast snúast um hvort mönnum á að vera frjálst að vera heimskir og gera heimskulega hluti sem hafa heimskulegar afleiðingar fyrir þjóðfélagið. Ef það er frelsi, ja, þá er ég á móti.
•••
Ég er nett hrifinn af einum útvarpsþuli í Útvarpi Samfés sem er á dagskrá á Rás 2, allavega á þriðju- og miðvikudögum. Þetta er einhver strákur, væntanlega í 10. bekk, sem þekkir allar klisjur í útvarpsmennsku inn og út og nýtir þær sér í hag. Betri en allir dægurútvarpsmenn einkareknu stöðvanna, þori ég að fullyrða.

Plötur
Velvet Underground & Nico
Isidor: Betty Takes a Ride
Brian Wilson: SMiLE

:: Atli 20:22 [+] :: ::
...

Ég hélt uppteknum hætti frá síðustu helgi og hafði það fremur rólegt. Raunar hafði ég það ótrúlega rólegt. Ég fór ásamt Svölu minni í sumarbústað í Grímsnesi í eigu frænku minnar og hennar fjölskyldu. Skemmst er frá því að segja að veðrið var eiginlega alveg brjálað, hellidemba og ótrúlegt rok, svo við húktum inní bústaðnum alla helgina og spiluðum Mastermind, Scrabble og Kleppara; borðuðum snakk og nammi; drukkum gos og bjór; og hlustuðum á músík. Mjög nice. Ég er ennþá svo slakur að ég er að spá í að gera ekkert nema horfa á Bond það sem eftir lifir dags.
Já, og ef einhver man hvað ég gerði síðustu verslunarmannahelgi þá má hann segja mér það, ég get bara ekki munað það.

Plötur
Manual: Until Tomorrow
Fiery Furnaces: Blueberry Boat
Dungen: Ta Det Lugnt
Belle & Sebastian: Dear Catastrophe Waitress, Tigermilk
Ratatat: Ratatat
Sufjan Stevens: Michigan
Antonio Carlos Jobim: Wave
Ms. John Soda: No P or D
Air: Talkie Walkie
Isan: Lucky Cat
Architecture in Helsinki: Fingers Crossed
Portishead: Dummy
Album Leaf: One Day I'll be on Time
Doddi: Expectations
Nick Drake: Bryter Layter, Pink Moon
...og örugglega eitthvað fleira

:: Atli 17:23 [+] :: ::
...

Þá er forsetakosningunum í Sameinuðu lýðveldi keipdúnksins lokið. John F. Kerry var kjörinn forseti með 62% atkvæða. Helsti keppinautur hans, George W. Bush hlaut algjört afhroð, eða 5% atkvæða. Til tíðinda má telja að neytendafrömuðurinn Ralph Nader hlaut 12% atkvæða. Aðrir og minna þekktari frambjóðendur hlutu samtals 4% atkvæða. Af þeim 197 sem mættu á kjörstað skiluðu 17% auðu. Þetta er í skoplegri andstöðu við úrslit forsetakosninganna í Bandaríkjunum en þar virðist Bush hafa sigrað á nýjan leik. Sumir vilja líta á þetta sem upphafið að endanum, en aðrir vilja meina að Kerry sé alveg jafn slæmur. Ég tek enga sérstaka afstöðu til þess, en tel þó að heimurinn hefði verið betur settari með Kerry við stýrið.
•••
Loksins hlotnaðist mér sá heiður að vitnað var í blogg mitt á síðum Morgunblaðsins. Við sjónvarpsdagskrána 3. nóvember sl. er semsagt vísað til ummæla minna um sl. Bond-mynd. (Það var mikið, Inga!) Ég er þó sammála Orra í því að það er miður að enginn almennur Morgunblaðslesandi hafi kómentað á þessa greiningu mína.

:: Atli 14:34 [+] :: ::
...

The Man With The Golden Gun var að ljúka. Nokkuð góð, hérumbil í klassa með Goldfinger og You Only Live Twice. Það sem var þó áhugaverðast við myndina var að helsta illmennið, Scaramanga, var ekkert annað en svona frekar týpískur kapítalisti. Það eina sem vakti fyrir honum var að fá einkaleyfi á ákveðinni vöru sem gagnast fólki og selja hana hæstbjóðanda. Varan var í þessu tilfelli einhverskonar rafall sem veldur því að sólarorka verður raunverulegur valkostur við hlið olíu og kola. Scaramanga eignaði sér þennan rafal, að vísu eftir óheiðarlegum leiðum, og ætlaði síðan að framleigja hann til ríkja víðsvegar um heim, þeirra sem væru tilbúin að borga sem mest. Öll helstu hugtökin úr biblíu kapítalistana komu fyrir; patent, franchise, profit, highest bidder. Og ef olíufurstarnir væru tilbúnir að borga Scaramanga meira en þjóðríkin fyrir að halda uppfinningunni leyndri, þá kvaðst hann að sjálfsögðu mundu taka því boði. Það eina sem vakti fyrir honum var gróði, ekki lausn á orkukreppunni, heldur fjárhagslegur ávinningur. Hans helsta markmið var ameríski draumurinn. Hann vildi bara verða góður kapítalisti. En sem betur fer tókst Bond að stöðva hann.

Plötur
TV on the Radio: Young Liars
Belle & Sebastian: Lazy Line Painter Jane

:: Atli 01:12 [+] :: ::
...