:: keipdúnkur atla bollasonar ::

:: miðvikudagur, ágúst 31, 2005 ::

Ég ætti að stofna hljómsveit og nefna hana Black Wolf.

:: Atli 13:12 [+] :: ::
...

„Hey, hvað ætlarðu að gera í kvöld?“
„Nú auðvitað að fara á Grand Rokk og sjá Nortón, Spilabandið Runólf og Mjólk, 6 og fúnk. Ég meina, það er frítt inn.“

:: Atli 18:41 [+] :: ::
...

Þegar kemur að því að hlýða á tónlist er aðeins um tvö hlustunarmynstur að ræða. Annarsvegar að hlusta mikið á lítið, eða að hlusta lítið á mikið. Ég fell í síðari flokkinn. Á toppi Top 25 Most Played playlistinn á iPodnum mínum er t.d. lag sem hefur verið spilað 15 sinnum, en nýlega var ég í tölvu hjá manni þar sem mest spilaða lagið hafði verið spilað tæplega 140 sinnum. Þetta stafar þó m.a. líka af því að ég hlusta mest á tónlist af geisladiskum og vínyl. Annars eru lögin á toppnum hjá mér af plötunum Funeral og Illinois, auk þess sem Nortón á allmörg lög.

:: Atli 16:21 [+] :: ::
...

Hvenær og hversvegna ætli það hafi gerst að natúralisminn hafi sigrað? Helsta umkvörtunarefni fólks vegna kvikmynda er að þær séu ekki nógu raunsæjar, raunverulegar, eðlilegar. Þetta er sérkennileg krafa, því raunveruleikinn er allt í kringum okkur og sjónvarpsskjárinn, leikhúsið og blaðsíður skáldsögunnar ættu að vera manni athvarf frá veruleikanum. Ekki satt?

Eða hef ég rangt fyrir mér?

Er ástæðan kannski sú að í jafnfjölmiðlamettuðum heimi og við búum í þá er raunveruleikinn gerður óraunverulegur (sbr. ofurveruleikakenningar Baudrillards) og nátúralískar frásagnir kvikmyndaveranna eru eina tenging okkar við veruleikann sjálfan?

Þær tengingar verða þó alltaf ónákvæmar nálganir við hinn verulega veruleika, sem ég efast reyndar oft um að sé til staðar.

Plötur
Maximo Park: A Certain Trigger
Futureheads: Futureheads
Björk: Medúlla
El-p: Fantastic Damage
Singapore Sling: Life Is Killing My Rock'n'Roll
Fennesz: Venice
Flís: Vottur
Stooges: Stooges

:: Atli 13:48 [+] :: ::
...

Er planið í alvörunni bara að taka mig á taugum, eða hvað er í gangi? Í október 2003 gáfu Strokes út Room on Fire og Belle & Sebastian gáfu út Dear Catastrophe Waitress. Þetta var heljarinnar mánuður fyrir mig, enda mætti auðveldlega segja að þessar tvær hljómsveitir séu uppáhaldshljómsveitirnar mínar. Eftir nokkra mánuði, nánar tiltekið í janúar 2006, þá munu Belle & Sebastian senda frá sér The Goalkeeper's Revenge, nýja plötu, og þriðja plata Strokes á að koma út í sama mánuði. Ég er frekar spenntur. Eins og Leó myndi orða það þá er ég með einhvern fiðring (sem gæti reyndar líka tengst hvítvíninu sem ég drakk fyrr í kvöld...)

:: Atli 00:43 [+] :: ::
...

Haustið kom í dag. Það var alveg ljóst að sólin sem lýsti upp hrörlega húsið á horni Bergstaðastrætis og Spítalastígs var ekki sumarsól, heldur eitthvað nýtt. Ég veit ekki hvað það var - liturinn, hornið, kannski hæðin - en þetta var alveg augljóslega haustsól. Ég renndi upp í háls og þrammaði áfram. Það var hrollur í mér, miklu kaldari í dag heldur en í gær. Í stað þess að horn Hellusunds og Grundarstígs væri autt einsog í sumar þá stóð þar hópur krakka. Kvennaskólinn er byrjaður og þeir höfðu brugðið sér upp fyrir lóðina til þess að reykja. Greyin.

Haustið er ekki tengt rigningu og vindum í mínum huga. Síður en svo; mér þykir haustið einn fegursti tími ársins. Þó sól fari lækkandi þá sést oftar en ekki meira til sólar í september heldur en vikum saman yfir sumartímann. Þó maður þurfi að klæða sig betur þá er loftið samt hreinna og andinn sem fylgir því að snúa aftur í skólann er allt annar en sá sem fylgir því að rífa sig á fætur og arka í illa launaða vinnuna. Allt annar og betri.

Haustið er nýtt upphaf, ekki endapunktur.

Fréttablaðið í morgun var fyndin lesning fyrir mig. Á baksíðunni mátti sjá í Svölu auglýsa Dell fartölvur, nokkrum síðum framar brosti Orri undrandi og hvatti fólk þannig til að kaupa Toshiba. Kærastan og besti vinurinn reyna að sannfæra mig um gæði tveggja mismunandi merkja. Þó að Svala sé nú talsvert sætari en Orri, þá er auglýsingin með honum óneitanlega meira grípandi. Þar er þó fyrst og fremst við grafíska hönnuðinn að sakast.

Athygli mína vakti líka afar sérkennileg grein um nýja fatalínu Donalds Trump. Vegna málsins var ráðgast við Jóhann Alfreð Kristinsson, sem hélt því fram að þetta væru gæðaföt. Réð Trump Jóa til að halda þessu fram? Hefur Jói í alvörunni vit á fatalínuni frá Donald Trump? Skrifaði Oddur þessa grein í grínkasti?

Á menningarnótt fór ég í 12 tóna, en þeir eru alltaf með allt á hálfvirði þá, og keypti Venice m/ Fennesz, Life is Killing My Rock'n'Roll m/ Singapore Sling, Fantastic Damage m/ El-P, Stooges m/ samnefndri hljómsveit og Vott m/ íslenska djasstríóinu Flís.

Á laugardaginn verður fönk-veisla á Grand Rokk. Eftir ekki-svo-vel heppnaða tónleika í Tjarnarbíói á menningarnótt og mjög-svo-vel heppnaða tónleika í tvítugsafmæli Péturs Beikons (og fleiri) þá vona ég að sem flestir sjái sér fært að mæta. Meðan ég man: Takk fyrir partíið Pétur, það var heví gaman. Auk Nortón munu Spilabandið Runólfur og Mjólk, 6 og fúnk leika.

Annars gerði ég ekkert svo mikið á menningarnótt, var að ljúka við sándtrakkið við myndina sem var sýnd á Lækjartorgi um kvöldið, redda hljóðnemum í einhverju stressi fyrir tónleika við Sirkus, vera viðstaddur kaffisamsæti á Þórsgötunni, spila, fylgjast með myndinni á Lækjartorgi, fara heim og sækja hlýrri jakka, rétt ná flugeldasýningunni, fara til Péturs, fara heim að sofa. Samt skemmtilegur dagur. Leyfði mér að slaka dálítið vel á sunnudaginn eftir annasama viku. Þriggja tíma matur í Bjarmalandinu gerir öllum gott.

:: Atli 12:35 [+] :: ::
...

Ég fór ekki á Sonic Youth. Veit ekki alveg af hverju. Jú, nú man ég, ég þurfti að semja tónlist fyrir stuttmyndina Reykjavík vorra daga frá árinu 1946 sem verður sýnd á Lækjartorgi á menningarnótt. Hún verður sýnd alls fjórum sinnum milli kl. 21 og 23. Tvisvar verður sándtrakk okkar Leós leikið með, en í tvö skipti munu síðhærðu hippagimpin í Bob leika sína músík. Athugið þó að flutningurinn verður af bandi og þ.a.l. ekki lifandi. Ef þið viljið sjá lifandi tóna þá mæli ég með því að þið mætið í grillveislu Máls og menningar á Laugavegi í dag kl. 17, þar sem hljómsveitin Nortón leikur. Sú sama hljómsveit leikur í Tjarnarbíói á menningarnótt kl. 20:30 og seinna um nóttina í afmælinu hans Pjeturs Bejkon.

Í staðinn fyrir að fara á Sonic Youth þá hlustaði ég mikið á hljómsveitina á miðvikudaginn. Ég tók þá ákvörðun að uppáhaldslagið mitt með þeim er „The Diamond Sea“ af Washing Machine. Mögulega mun þessi ákvörðun mín hljóta afturköllun ef einhver sem er betur að sér í hljóðæskufræðum bendir mér á betra lag.

Er einhver með góða hugmynd um hvernig ég get reddað 30 milljónum á skömmum tíma? Ég get alveg endurgreitt þær á tuttugu árum eða meira og myndi meiraðsegja alveg sætta mig við svona 0,1, jafnvel 0,2 prósent vexti.

:: Atli 14:53 [+] :: ::
...

Ég er ekki latur (lengur), ég er ekki þessi týpa sem frestar öllu fram á seinustu stundu. Ef ég er beðinn um að gera eitthvað sem þarf að gera þá geri ég það yfirleitt. Nema þegar kemur að smáum ákvörðunum einsog hvort ég eigi að láta sjá mig einhversstaðar eða fara eitthvert. Dæmi: Í kvöld eru Sonic Youth tónleikar á NASA. Mig langar alveg að fara en er ekki alveg viss um að ég tími því. (Tími er hér tvíþætt og tengist annarsvegar peningum og hinsvegar tíma, sem hefur verið sýnt fram á að sé sami hluturinn (annarsstaðar)). Ég veit ég á ekki eftir að ákveða mig fyrr en kl. níu í kvöld þegar tónleikarnir verða byrjaðir. Þegar ég var í MH var þetta oft heilmikið vesen því ég gat aldrei ákveðið hvort ég ætti að fara á böll fyrr en svona tuttugu mínútum áður ballið átti að hefjast. Þetta orsakaði fleiri en eitt og fleiri en tvö og fleiri en þrjú símtöl við einhvern í skemmmtiráði, þar sem ég bað viðkomandi um að redda mér miða. Í seinni tíð varð þetta enn flóknara þvi þá voru komnar reglur frá lögreglustjóranum um að skemmtiráð þyrfti að skila inn listum yfir þá sem hefðu keypt miða. Ég var aldrei á svona listum.

Þetta var áður en ég lenti í útistöðum við dyraverðina á Gauknum þegar þeir neituðu að láta mig hafa pokann minn aftur sl. jól.

Svo, Sonic Youth eður ei?

Plötur
Sonic Youth: Daydream Nation, A Thousand Leaves, Murray Street
Erlend Øye: DJ Kicks
Tom Waits: Rain Dogs
M83: Before The Dawn Heals Us
Clap Your Hands Say Yeah!
Bright Eyes: I'm Wide Awake, It's Morning
Shins: Chutes Too Narrow, Oh! Inverted World
Sigur Rós: Hlemmur
Adem: Homesongs
White Stripes: Get Behind Me Satan

:: Atli 15:50 [+] :: ::
...

Ég stend á mótum Laugavegs og Klapparstígs og fylgist með Gay Pride skrúðgöngunni. Árni Magnússon gengur framhjá. Við hliðina á mér heyrist karlmaður á þrítugsaldri segja við kærustu sína: „Sérðu! Þarna er menntamálaráðherra!“ Ég þegi.

:: Atli 16:09 [+] :: ::
...

Innipúkinn

Ég kom heim frá Frakklandi (via London Heathrow (ég hélt alltaf að „via“ væri borið fram „vía“ þangað til ég fór til Lundúna 2002 og komst að því að „væa“ er rétt)) fremur seint á laugardagskvöldi verslunarmannahelgar. Ég átti armband á Innipúkann og ákvað að þrátt fyrir langt ferðalag skyldi ég samt njóta þess í stað þess að pakka mér ofan í rúmið. Ég náði sjóvinu hjá Brim og NixNolte. Brim voru skemmtilegir, en ég efast um að flestir þeirra sem mættir voru hafi kunnað einhver skil á þessari hljómsveit. Krádið þarna var mun yngra en ég hélt, þetta var ný kynslóð hipstera - ekki fólkið sem er á Sirkus og tengist hljómsveitum einsog Singapore Sling og Trabant og er fætt um 1980 - heldur fólkið sem er fætt um 1987 og tengist hljómsveitum einsog Mammút og heldur til á Kaffi Hljómalind. Það er allavega kenning sem bíður afsönnunar.

NixNolte liðu fyrir kraftlítið sánd og hversu seint á prógramminu þau voru, en mannþröngin á NASA var farin að þynnast nokkuð. Ég fór einhverntímann eftir mitt sett (þ.e.a.s. miðjuna á settinu, ekki sett í minni eigu) og skutlaði tveimur drukknum Norturum heim.

Daginn eftir átti Nortón leik. Við tókum létta æfingu um kl. 12 og pökkuðum síðan niður og drifum okkur niðreftir. Við vorum snemma á prógramminu, eða kl. 15:30. Við vissum að NASA myndi ekki beinlínis fyllast á þeim tíma, hvað þá af dansþyrstum einstaklingum, svo við gerðum okkur engar vonir um snilldarlega tónleika. En mætingin var með besta móti (miðað við hvað klukkan var, þ.e.a.s.), hátt í hundrað manns sennilega, og gólfið iðaði, okkur til mikillar ánægju. Tónleikarnir heppnuðust semsagt bara svona helvíti vel, og skiluðu okkur í kvöldfréttirnar þann dag. Auk þess hafði einn umsjónarmanna Víðsjár á Rás 1 orð á því eftir helgi að, jú, vissulega hefðu tónleikar Blonde Redhead staðið upp úr - en af íslenskum hljómsveitum hefðu Nortón, Skátar og Hudson Wayne staðið sig einna best. Það fannst mér ekkert svo leiðinlegt að heyra.

Ég er reyndar ekki sammála því að Blonde Redhead hafi verið best, fannst Raveonettes t.a.m. betri, þó að lögin hafi verið ansi keimlík. Ég fílaði bara þessar stráks/stelpu ferundaraddanir og þennan þykka gítarvegg mjög vel. Ég höndlaði eiginlega ekki að sjá Trabant enn einusinni, svo ég fór heim áður en þeir tónleikar hófust, sáttur við keipdúnk.

Plötur
Bítlarnir: Rubber Soul
Isolée: We Are Monster
Sufjan Stevens: Illinois
Decemberists: Picaresque
Dismemberment Plan: Emergency & I
DFA Compilation #2
LCD Soundsystem

:: Atli 14:58 [+] :: ::
...

Í fyrra bloggaði ég ekkert á milli 19. júlí og 5. ágúst. Í dag er 9. ágúst og síðasta bloggun fór fram 21. júlí. Af þessu má ráða að yfir mig færist einskonar bloggdoði eftir mitt sumar. Doðann má að þessu sinni skýra með ýmsum hætti; ég eyddi t.d. átta dögum í Frakklandi, hef staðið í flutningum og vinnurnar mínar hafa báðar tekið sinn tímatoll.

Ferðasaga

Fall er fararheill, segja sumir, og þess vegna tókum við það ekkert sérstaklega nærri okkur þegar bílaleigan við Heathrow tjáði okkur að bíllinn sem við hefðum átt að fá væri bilaður. Þetta orsakaði skama bið, en á endanum fengum við lyklana að þessum ágæta sjö sæta Seat, og kl. rúmlega eitt vorum við lögð af stað. Faðir minn þurfti þó að ganga í gegnum ýmsa erfiðleika við akstur í vinstri-umferð áður en skrið komst á aksturinn. Hann naut þó dyggrar aðstoðar okkar sem aftur í sátum. Leiðin til Dover tekur innan við tvær klukkustundir, maður bara vindur sér út á M25 og þaðan út á M10. En akkúrat þennan morgun hafði orðið banaslys á M25 þegar fólksbíll og vörubíll rákust hvor á annan, m.a. með þeim afleiðingum að díselolíuleki komst að vörubílnum. Það þurfti að loka kafla á hraðbrautinni sem gerði það að verkum að tugþúsundir bíla komust ekki þá leið sem þeir höfðu ætlað sér. Eina leiðin framhjá hnútnum var að halda í suður og reyna að komast framhjá. Við vorum þó ekki eina fólkið sem gerði sér grein fyrir þessu, og sveitavegir sem venjulega eru auðir þurftu nú að þola umferð tugþúsunda bíla.

Við gerðum okkur fljótlega grein fyrir því að við myndum ekki ná ferjunni sem við áttum pantaða yfir Ermasundið kl. 17:30. Mamma hringdi í ferjufyrirtækið, sem tjáði henni að næsta ferja færi kl. 21, ekki væri hægt að endurgreiða fargjaldið og að það besta sem við gætum gert væri að koma til Dover og fara í standby röð, uppá von eða óvon með að komast með. En hnúturinn leystist ekki í bráð og brátt kom það í ljós að við myndum heldur ekki ná ferjunni kl. 21.

Eftir að myrkrið færðist yfir urðu ljóskeilur bílanna sem á móti komu sífellt skelfilegri. Pabbi minn hafði aldrei ekið í vinstri-umferð, aldrei á svo stórum bíl, og aldrei á svo þröngum vegi. Sveitavegir í Bretlandi eru í alvörunni á breidd við Þórsgötu.

Eftir adrenalín-hlaðna bílferð komum við til Dover kl. eitt eftir miðnætti. Allt í kringum svæðið þar sem farið var um borð í ferjuna mátti sjá fólk sem hélt til í bílum sínum. Það hafði myndast einkennileg karnívalstemmning á svæðinu, stemmning sem getur ekki skapast nema við aðstæður sem fólk býst ekki við. Við lögðumst til svefns á gólfi og í sætum bílsins. Ég svaf illa þessa nótt.

Rétt fyrir kl. 5 komum við okkur fyrir í standby röð, þ.e.a.s. röð handa fólki sem átti ekki miða í þessa ferju. Við vorum með þeim síðustu inn og önduðum léttar. Ferjuferðin sem við áttum að taka 17:30 hafði frestast um 12 tíma, allt vegna eins slyss.

Þá tók við hraðbrautaakstur í Frakklandi. Sökum þreytu gekk það ekki svo hratt heldur; við stoppuðum tvisvar á hvíldarsvæðum til þess að leggja okkur. Á endanum komumst við þó loks í húsið sem við höfðum leigt með tveimur öðrm fjölskyldum. Þetta hús var ógeðslega feitt, heilmikið pláss og við fengum einhverja yndislega franska konu til þess að elda kvöldmat handa okkur á staðnum.

Heil vika af ostaáti, vínsmökkun, KUBB-spilun og tennisiðkun - þannig gekk þetta. Dagarnir fóru að mestu í stuttar ferðir í nærliggjandi héruð og bæi, með tilheyrandi vínsmökkun, meðan kvöldin fóru í magnaðan kvöldmat og spil eða spjall. Við Svala fórum einn dag til Parísar, héldum okkur í elsta hlutanum í kringum Notre Dame og nenntum ekki að vera eyða tíma í Eiffelturninn eða Sacre Coer fyrst þetta var bara dagsferð.

Veðrið var ekki alveg upp á sitt besta þessa viku, sem er pinkuítið frústrerandi því það var víst glimrandi sól og hiti á Íslandi á meðan. Það skal þó ekki grátið.

Í París tókst mér að laumast í plötubúð og þaðan kom ég með eintök af We Are Monster með Isolée, Analord 10 með AFX, Prefuse 73 Reads The Books EP og Illinois með Sufjan Stevens á vínyl. A Certain Trigger með Maximo Park, Spiderland með Slint, Ambient 4: On Land með Brian Eno og On the Corner með Miles Davis keypti ég á geisladiski. Ég veit þetta er ekki mikið, og saxaði ekkert sérstaklega á listann minn - en diskar eru bara ekkert svo ódýrir í París (samanborið við USA), eða ca. 1600 kr. Auk þess var FNAC ekkert svo góð búð, og ég vildi ekki eyða allri Parísarferðinni í plötubúðum/rottuholum.

:: Atli 18:39 [+] :: ::
...