:: keipdúnkur atla bollasonar ::

:: þriðjudagur, ágúst 19, 2008 ::

Mikið sem mér finnst það skemmtilegt að það hafi verið tælensk hjón í Fellahverfinu sem unnu 65 milljónirnar á laugardaginn.

//

Einhverra hluta vegna (væntanlega fyrir mistök) var Jóhann Ágúst líka settur í að fjalla um nýja plötu My Summer as a Salvation Soldier fyrir Mbl. Ég birti þá bara minn dóm hér, hann er nú að mörgu leyti samhljóða dómi Jóhanns hvort eð er.

Nagandi efasemdir

3,5/5

My Summer as a Salvation Soldier er nafnið sem Þórir Georg Jónsson hefur notað um einmenningssveit sína frá árinu 2005, en hér er tekin til umfjöllunar þriðja breiðskífa hans “Activism.” Eins og á “Heroes” með David Bowie sýnast mér gæsalappirnar vera hluti af titlinum, þar var það kaldhæðnisleg yfirlýsing um hugmyndina um hetjuskap, hér heyrist mér Þórir beina athyglinni að „aktívisma“ í nútímanum eða telja að vandamálin séu kannski enn óleyst vegna skorts á beinum aðgerðum og skeytingarleysi almennings og stjórnvalda. Þennan tón má greina í upphafslagi plötunnar, „PNX“: „I’m so tired of political punks / political drunks, political jerks / who don’t seem to get the way the world works, / how the world hurts, and how hard it can get. / Now I’m all for saving the world / but what is the point if we can’t even be / helpful and nice, forgiving and kind.“

Það birtir ekki mikið til í textagerðinni eftir því sem plötunni vindur áfram, meira að segja þegar Þórir syngur „I can feel the sun shine on everyone“ í laginu „The Sun“ þá botnar hann með „I’d love to warm our hearts but our hearts are numb.“ Tónlistin er í svipuðum dúr (eða öllu heldur moll), lekur hálfpartinn áfram í strípuðum útsetningum þar sem ósöngvaraleg rödd Þóris er með öllu óvarin, oft ekki studd af öðru en gítar og stöku píanói, en fyrir vikið drýpur einlægnin af flutningnum. Hljómurinn og stemmning plötunnar minnir raunar nokkuð á aðra einmenningssveit, The Microphones, sem verður að teljast jákvæður samanburður. Það verður þó að játast að söngrödd Þóris er ekki allra og getur farið að taka á taugarnar við ítrekaða hlustun. Hins vegar eru lög og textar á “Activism“ yfirleitt nægilega sterk til að halda manni við efnið. Undirritaður finnur sig að vísu ekki í „I’ll Try“ og „Uh-Oh,“ en annað er gott.

Spurningarnar sem sitja eftir þegar “Activism” hefur runnið sitt skeið eru þær sem allir vestrænir listamenn, pólitískir eður ei, hljóta að spyrja sig fyrr eða síðar: Til hvers er listin? Getur listin verið „aktívismi?“ Gagnast söngur um fátækt eða stríð eða óréttlæti í baráttunni gegn því? Er listin kannski fyrst og fremst flótti? Í „Jesus Christ!“ syngur Þórir: „Have you slept on bus stops, have you slept on the streets? / [...] / ‘cause there are things worse than this, there are things worse than that / [...] / You may think that this is poverty but I can tell you it’s not, we do quite well, we’re pretty happy after all.“ Efasemdirnar eru nagandi; á aðra höndina er mikilvægt að miðla skilaboðunum, á hina er munaður að sitja bara inni í svefnherbergi og gutla á gítarinn meðan stór hluti heimsins þjáist. “Activism” svarar engum spurningum, fjölgar þeim kannski frekar en hitt, en hún hjálpar okkur að skilja að hamingjan er afstæð og mannlegir harmleikir gerast dag hvern - í Georgíu og Írak og Zimbabwe, en líka hér í Reykjavík.

:: Atli 12:07 [+] :: ::
...

:: Atli 12:16 [+] :: ::
...